Jak każdy z nas, mam w sobie coś z dziecka. Coś co każe mi wracać w czasy dzieciństwa, beztroski, ciągłej zabawy. Wychowałam się na bajkach typu "Gumisie", "Smerfy", ale największe wrażenie robiły zawsze na mnie piękne i kolorowe bajki Disneya. Bo kto nie oglądał ekranizacji "Kopciuszka" , czy "Śpiącej Królewny" i nie zachwycał się pięknymi paniami w balowych sukniach. Dzisiejsze bajki są inne, są zabawne, nafaszerowane znanymi gagami, głównie dla rodziców, którzy udają się do kina wraz ze swoimi pociechami. Jednak czegoś im brakuje, nie mają tej magi, tej mocy, która za pośrednictwem zaczarowanej różdżki przenosi nas w ten zaczarowany Świat.

Jak wiadomo czasy się zmieniły, zmienił się też Sherlock Holmes. Przyznam się, że nie miałam okazji czytać powieści Artura Conan Doyle, nie przypominam sobie też adaptacji filmowej o tej słynnej postaci. Jak przez mgłę pamiętam starszego pana w pelerynie, z fajką w ustach, obdarzonego niezwykłym intelektem.
W filmie Guy'a Ritchiego nie ma ów starszego pana, tylko umięśniony rozrabiaka, niechlujnie ubrany, prowadzący hulaszczy tryb życia. Daleko mu do gentelmana, jednak posiada swój urok i czar osobisty.

W roku 2009, w polskich kinach zostało wydanych wiele filmów ukazujących koniec świata. Jedne były bardziej, drugie mniej realistyczne, ale wszystkie łączyło jedno - podobny przebieg wydarzeń. Następuje klęska na Ziemi , ludzie próbują się ratować i przetrwać ciężkie czasy, tylko jest jeden minus tych wszystkich filmów - są mało realistyczne. Oglądając "2012" byłam w szoku jak można z łatwością manewrować dużym samolotem pomiędzy walącymi się wieżowcami, lub w doskonały sposób uciekać przed rozstępująca się ziemią w pięknej limuzynie. Dlatego sceptycznie podchodzę do wszystkich produkcji tego typu.

Człowiek czasem robi nieprzewidziane rzeczy, niestety nie rzadko głupie. Taka nasza natura, mamy wolną wolę i korzystamy z niej na każdym kroku (no może poza pantoflarzami, ale tych to nigdy nie zrozumiem). No więc stało się, nie wiem dlaczego, zasiadłem do tego filmu akcji klasy B, który został wydany tylko na DVD, a jak już się pewnie domyślacie, była to produkcja ze Stevenem Seagalem pod tytułem "Dangerous Man". Podejrzewam, że gdy film zostanie wydany w Polsce, jego tytuł będzie mnie więcej taki: "Shane - facet poza prawem", czy coś w tym deseniu.

Powiem szczerze, „Fish Tank” zwiódł mnie trochę na manowce. Pierwsze sceny filmu wyraźnie zasugerowały mi, iż będzie to kolejna produkcja w której młoda, utalentowana osoba nie wiedząc co zrobić ze swoim życiem, mieszkając gdzieś na przedmieściach w nieciekawym środowisku, bez przyszłości, rozwija swój talent po czym dostaje szansę od losu i zostaje gwiazdą lub czymś w tym rodzaju. Nic bardziej mylnego. W miarę upływu scen zdałem sobie sprawę, że nie tędy droga i odetchnąłem z ulgą.

Reżyser takich seriali jak „Skazany na śmierć”, „CSI: Kryminalne zagadki Nowego Jorku”, czy „Ostry dyżur” ma za sobą kolejną bardzo dobrą produkcję filmową, która trzyma w napięciu. Film ukazał się na dużym ekranie już jakiś czas temu. Osobiście nie pamiętam kiedy oglądałam tak dobry thriller, który wywołałby we mnie burzę emocji. Do tej pory czuję smak tego co widziałam. Film jest nawiązaniem do oryginału z 1987 roku.

David Harris, główny bohater, filmowy ojczym, to cichy, kulturalny mężczyzna, przykładny mąż i dobry pracownik. Ponad wszystko ceni sobie rodzinę i jej ciepło domowe. W nietypowy sposób pojawia się w życiu Susan i jej rodziny, wywracając ich życie do góry nogami.

Recenzja tego filmu powinna się skończyć już w momencie jej rozpoczęcia. Tyle szumu wokół filmu, szaleństwo na premierze. A to wszystko po co? Dobrze, że film trwa tylko 97 minut, ponieważ dłużej chyba nie dało, by się tego oglądać. Skusiłam się na ten film z jednego powodu, aby przekonać się czy jest wart polecenia. Zapowiedź nie przemawiała do mnie, a raczej krzyczała: "trzymaj się z dala od tego filmu". I tak powinien zrobić każdy kto nie chce tracić czasu na film, którego akcja kręci się wokół kretyna uważającego się za pępek świata.

Jedną z rzeczy która powoduje, iż mam nieodpartą ochotę obejrzenia jakiegoś filmu, przeczytania jakiejś książki są pojawiające się na ich temat skrajne opinie. Zawsze się wtedy zastanawiam co takiego w nich jest, że określamy takie dzieło jako czarne bądź białe. Nigdy w szarych barwach. Zaraz po premierze w Stanach Zjednoczonych najnowszego filmu Petera Jacksona „ Nostalgia anioła” pojawiło się właśnie tak wiele rozbieżnych recenzji. I tu nie chodzi o to, że komuś ta produkcja po prostu nie przypadła do gustu. Mówiąc kolokwialnie została zmieszana z błotem albo okrzyknięta jednym z najlepszych obrazów 2009 roku!
Przekornie postaram się nie wstawić za żadną ze stron i pobalansować w szarościach.

„Taxi”, „Leon Zawodowiec” czy „Piąty Element” to filmy, które każdy widział, a jak nie to na pewno o nich słyszał. Dzięki ich twórcy, Lucowi Bessonowi kino europejskie, a w szczególności francuskie, dorównało poziomowi tego zza wielkiego oceanu, a często je przewyższa. Tematyka filmów Bessona jest różnorodna, przez co nie są one monotematyczne i zadziwiają swoją oryginalnością. Możemy obejrzeć dramaty, komedie, sensacje, a także familijne produkcje.

Od pewnego czasu coraz częściej i z coraz większą ciekawością obserwuję poczynania nowej fali polskich reżyserów młodego pokolenia. To co widzę napawa mnie optymizmem zwłaszcza, że tak jak dobrej polskiej muzyki tak i dobrego polskiego kina nigdy za wiele. I właśnie jednego i drugiego miałem okazję skosztować przy okazji nowej produkcji Jacka Borcucha „Wszystko co kocham”.
Postać ta znana jest szerokiej publiczności przede wszystkim jako aktor który wcielił się w rolę Stefana, jednego z dwóch głównych bohaterów wstrząsającego „Długu” Krzysztofa Krauzego. Od paru lat zaczyna zdobywać coraz to lepsze szlify na polu reżyserskim.

Kiedy na początku lat 90-tych zetknąłem się z „Przygodami Barona Munchausena” to przypominam sobie z jaką niezwykłością zostałem przeniesiony w abstrakcyjny świat Terry’go Gilliama. Ten charakterystyczny rodzaj wizji okraszony dozą magii natychmiast poszerzyłem o wyrazisty obraz jakim jest "Brazil" a potem "Fisher King". Być może Gilliam jest bardziej znany szerokiej publiczności jako ten który przeniósł na duży ekran część szalonych pomysłów grupy Monthy Pytona, ale to właśnie wyżej wymienione pozycje są jakby wizytówką jego twórczości. Oglądając najnowszą propozycję reżysera „Parnassus” widzimy wyraźnie kontynuację szalonych, wizjonerskich scen.

Film ten jest komedią romantyczną z dość charakterystycznym humorem. Dla jednych odrzuceniem filmu może być obsada aktorska, w której główną rolę obejmuje niezbyt lubiana aktorka Lindsay Lohan. Jednak w przypadku tego filmu nie należy się kierować doborem aktorów.

Film opowiada o sekretarce pracującej w nudnej redakcji (Lindsay Lohan). Dziewczyna ma na głowie opiekę nad młodszą siostrą. Kiedy rodzice sióstr umierają Thea postanawia przejąć stanowisko głowy rodziny. Jednak nieskutecznie. Nie posiada dobrej pracy i nie daje sobie rady z obowiązkami. Cała akcja filmu rozpoczyna się, gdy sekretarka - Thea ma zostać wyrzucona z pracy.

Jestem o tym przekonany, że widzowie, którzy obejrzeli "Ink" podzielą się na dwa obozy i to jeszcze zanim dotrą do końcowych liter z obsadą filmu. Możliwe, że trafią się jakieś jednostki, które ocenią film na "średni", jednak zdecydowana większość opowie się albo za filmem wspaniałym, albo za totalnym kiczem.
Ja jako widz znudzony schematami i hollywoodzką impotencją na produkowanie zaskakujących filmów, jestem jak najbardziej w obozie rebeliantów czyli tych głosujących za "filmem wspaniałym".

Nie marzyło mi się, że w tym roku zostanę jeszcze tak pozytywnie zaskoczony. Cieszę się, że w ogóle film wpadł w moje łapska, gdyż światowa premiera odbyła się na początku 2009 roku, a Polska nie nastąpiła nigdy. Dlaczego?

„Made In Hungaria” to oryginalny tytuł węgierskiej muzycznej komedii którą na polskich ekranach zobaczymy pod pikantnym tytułem „Papryka,Sex i Rock’N’Roll”.
Akcja rozgrywa się w komunistycznych Węgrzech, gdzie powraca ze Stanów Zjednoczonych Miklós Fenyö ze swoją rodziną. Wywołuje to ogromne zdziwienie bowiem w tych trudnych czasach „turystyka” miała charakter głównie emigracyjny.

Miklos jako młody chłopak nasiąknięty Ameryką lat 60-tych jak wirus rozsiewa wśród dawnych przyjaciół zachodnią kulturę. Jego stroje, fryzura, amerykański styl bycia robią pozytywne wrażenie na młodzieży psując jednocześnie samopoczucie obecnej władzy.

Historia legendarnego koncertu Woodstock jest z pewnością doskonałym materiałem na film. Napisano i powiedziano już o nim wiele i co by nie mówić stał się kultowym wydarzeniem muzycznym które skierowało kulturę popularną na inny tor.

Tym razem opisania tego podjął się Ang Lee czyli reżyserska ekstraklasa, zdobywca Oskara za „Tajemnice Brokeback Mountain”. Zrobił to w bardzo ciekawej formie. Zaadoptował autobiograficzną powieść Elliota Tibera, człowieka który sprawił, że festiwal został zorganizowany w okolicy podupadającego motelu jego rodziców. Ratuje dzięki temu ich przed bankructwem, a El Monaco (bo tak się nazywa motel) staje się bazą i centrum dowodzenia koncertu.

"Ricky" to najnowsza produkcja Francoisa Ozon twórcy takich obrazów jak "Basen" czy "8 kobiet". Prowokacja to główna broń tego francuskiego reżysera więc nie zabrakło jej i w tym filmie.

Od pierwszych minut widz zapoznaje się z dramatyczną opowieścią młodej matki która przyszła prosić o pomoc do ośrodka socjalno-opiekuńczego. Kobieta sugeruje chęć oddania jednego z jej dzieci do rodziny zastępczej gdyż nie jest w stanie poradzić sobie w ich opiece.

Dalej to już retrospekcja pozwalająca zrozumieć okoliczności tej sytuacji. Samotna matka wychowująca kilkuletnią córkę zakochuje się w mężczyźnie z pracy , buduje z nim związek z którego rodzi się syn imieniem Ricky.

Podróż w oparach gorzałki i papierosów

Skandynawska komedia, zabrzmiało mi dobrze i na dobre mi wyszła. Może nie umierałem ze śmiechu, ale taki humor świetnie komponuje się z surowym skandynawskim klimatem. Tak najkrócej mogę określić ten film. Niby zabawny, ale w swej zabawie nostalgiczny i smutny, bowiem opowiada o doskwierającej samotności 30-letniego mężczyzny w trudnym okresie życiowym. Opuszczony przez dziewczynę, która zdradza go z najlepszym przyjacielem wprowadza na ekran zgorzkniałego i znudzonego życiem człowieka. Informacja o tym, że jest ojcem jej dziecka sprawia, że staje na nogi i zaczyna swoja wielką podróż. Podróż, która ma uzdrowić i zaleczyć jego zbolałe serce.

Przepełniony humorem i fantazją film „Dzwoneczek i zaginiony skarb” jest kolejnym hołdem dla ukochanej przez wiele pokoleń dzieci bohaterki „Piotrusia Pana”, maleńkiej wróżki Dzwoneczka Scenarzyści Walt Disney Pictures oraz John Lasseter, producent wykonawczy Pixar and Disney Animation Studios, dwukrotny laureat nagrody Oscara, stworzyli razem uroczą, zapadającą w serce opowieść stanowiącą wielką inspirację dla dziecięcej wyobraźni.

"Dzwoneczek to jedna z najwspanialszych postaci stworzona kiedykolwiek przez Walta Disneya" - twierdzi Lasseter. - "Opowiadanie jej nowych przygód i wykreowanie wokół niej zupełnie nowego magicznego świata, było bardzo ekscytujące. Stworzyliśmy rodzaj współczesnej mitologii, coś zupełnie wyjątkowego".

„Millennium, mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” to ekranizacja bestsellera Stiega Larssona, książki od której trudno się oderwać, i uwierzcie mi ale fotel w kinie przytrzymał mnie równie skutecznie.
Kinematografia skandynawska nie należy do moich ulubiony więc na projekcję szedłem z pewną rezerwą. Jednak kilka „taktów” filmu wystarczyło żebym zapomniał o moich uprzedzeniach.

Film ten to kryminalna zagadka z iście amerykańską puentą. Główny bohater to dociekliwy dziennikarz śledczy który został skazany za zniesławienie. Czekając na odsiadkę niespodziewanie dostaje zlecenie rozwiązania skomplikowanej zagadki sprzed lat pewnej magnackiej rodziny. Chodzi o wyjaśnienie tajemnicy zaginięcia szesnastoletniej dziewczyny.

Piątek 13… Sam tytuł budzi u mnie wielki sentyment. Nie ma chyba człowieka, który by o nim nie słyszał. Nie ważne czy jest się kinomanem, czy też tylko zwykłym zjadaczem chleba, którego przygoda ze srebrnym ekranem ogranicza się do oglądania wieczornych wiadomości. Jest to film już kultowy, którego korzenie sięgają roku 1980 i jak widać rozrosły się do olbrzymich rozmiarów, bo mamy rok 2009 i 12 kontynuacji na koncie. Jest to dość imponujący wynik. Dorównuje mu chyba tylko równie wspaniała i równie kultowa już seria „Koszmar z ulicy Wiązów”, której jeśli się nie mylę jest około 10 części (w czym ostatnia jest obecnie w fazie kręcenia). Co do filmów na kolejny tasiemiec zapowiada się seria filmów „Piła”, której mamy 6 części i zapewne będą kolejne. Pewnie zapytacie dlaczego reżyserzy podejmują się kolejnych reanimacji tych serii.

Obecnie wszystkie filmy z gatunku kina akcji niestety zgubnie dążą tylko do jednego. To „coś” można chyba nazwać przerostem formy nad treścią, czyli nadkładaniem efektów wizualnych nad fabułę i przekaz. Wszystkie te filmy popisują się coraz to lepszymi „wypocinami” super mocnych komputerów, które prezentują domniemany świat przyszłości. W tego rodzaju kinie niestety nie uświadczymy niczego innego jak odmóżdżającymi, stale powielanymi schematami wałkowanymi i odgrzewanymi tyle razy, że choć przedstawione w coraz to nowocześniejszy sposób, nudzą widza jak diabli. Podczas oglądania tego filmu nie uświadczycie absolutnie nic nowatorskiego, czego nie można znaleźć w produkcjach z przed kilku lat.

O rany, jak ja kocham filmy, które tak pozytywnie potrafią mnie zaskoczyć! Siada człowiek w fotelu, godzi się na to, że ten czas może być tak stracony jak ostatni kupon w Lotto, ale co tam? Przecież robimy to zazwyczaj w wolnym czasie, więc cóż mamy do stracenia?
"Radio na fali" czy też jak kto woli "Boat That Rocked" to poplątanie komedii, dramatu oraz filmu muzycznego. Ba, i to jak muzycznego! Chciałoby się wykrzyczeć "Rock 'N Roll Baby!", ale będę łaskawy o tej porze dla swoich sąsiadów, których średnia wieku wynosi tyle, ile sekund jest w minucie.

Muszę przyznać, że film zaciekawił mnie od samego początku, gdy w Internecie ukazały się pierwsze trailery i plakaty. Po ich obejrzeniu od razu włączył mi się mój ukryty chromosom zombie-maniaka : ) Jako, że jest mało wybitnych filmów o żywych trupach i od genialnego według mnie „Świtu żywych trupów” z 2004 roku nie ukazało się nic godnego uwagi, byłem do niego dość sceptycznie nastawiony. Postanowiłem jednak sprawdzić co przynosi nam już równie nadgnity ze starości niczym zombiaki rok 2009 : ) Czym zachęciły mnie owe trailery? Chyba przede wszystkim dość nietypowym połączeniem ośnieżonych gór, hitlerowskich żywych trupów i grupy młodych ludzi z jakiś przyczyn w tej malowniczej scenerii stawiających im czoło. To tyle tytułem wstępu, teraz postaram się Wam rozłożyć film na czynniki pierwsze.

Osiem miesięcy temu polskie studio filmowe Action Heroes rozpoczęło współpracę z firmami HP i AMD przy produkcji animacji postaci do serialu Garfield w technice 3D. Prace właśnie się zakończyły.

Studio Action Heroes zaangażowane już od roku w inną produkcję – filmu pełnometrażowego, testowało od jej startu możliwości rozwiązań HP i AMD. Nie było wątpliwości, by do produkcji serialowej opowieści o najpopularniejszym na świecie leniwym, rudym kocie użyć tej samej technologii. Cały proces animacji realizowanej w porozumieniu z Orange Studio Animacji, przebiegał bardzo sprawnie technicznie.

Filmy science fiction... Czym one rzeczywiście są? Czy tylko wymysłem bujnej wyobraźni reżysera czy też czymś więcej? A co jeśli kiedyś naprawdę się ziszczą? Jak zareaguje ludzka rasa przez lata karmiona tymi właśnie filmami jeśli rzeczywiście kiedyś spotkamy się z obcą rasą z odległej galaktyki? Jeśli tak jak ja lubisz filmy s-f zapewne nie raz zadawałeś sobie te pytania. Przeważnie odległe latami świetlnymi cywilizacje są przedstawione w takich filmach jako superinteligentne, wrogo nastawione i znacznie przewyższające nasz wiekowy dorobek istoty. Dysponują laserami, hologramami, ponad świetlnymi napędami i tym co tylko ludzka wyobraźnia jest w stanie wykreować.

Ostatnimi czasy zauważyłem, iż obecnie scena filmów grozy przechodzi poważny kryzys. Nie jest to kryzys spowodowany wypuszczaniem małej ilości filmów wymienionego wyżej gatunku. Wręcz przeciwnie, wychodzi ich dość sporo. Szkopuł tkwi w ich jakości. Zapewne koneserzy tego kina zauważyli, że jeśli chcą naprawdę poczuć dreszczyk na plecach muszą wracać do pozycji sprzed kilku lub nawet kilkunastu lat. Obecnie tym filmom brakuje przede wszystkim dobrej, mrocznej, przytłaczającej widza fabuły i klimatu. W poszukiwaniu strachu i adrenaliny wyruszyłem w internetową podróż poszukując czegoś godnego uwagi i naprawdę dobrego.

Reżyser/scenarzysta Tom Gilroy lubuje się w tematach kryminalno-szpiegowskich. Pokazał już nam wcześniej swój kunszt w trylogii Jamesa Bourne'a czy też produkcji "Michael Clayton". Widzowie poznali się na Gilroyu z tej lepszej strony, więc kolejny film tego Pana był oczekiwany z optymistycznym nastroju.
Kwietniowa premiera kinowa, ani nas nie rozczarowała, ani nie porwała. Film został obejrzany, wnioski wysnute, czekamy na następny.

A o czym film opowiada? Główni bohaterowie to para szpiegów wielkich korporacji: Claire (Julia Roberts) oraz Ray (Clive Owen).

Ilość kinowych premier w ciągu roku trudno jest zliczyć. Taka sama sytuacja dotyczy płytowych wydań DVD. Z tą jednak małą różnicą, że każdy film wchodzący na duży ekran, w końcu zagości na okrągłym nośniku. W wielu przypadkach dystrybutorzy na polski rynek, omijają sale kinowe, w obawie, że dana produkcja może nie zwrócić uwagi widzów. Wtedy dokonują od razu płytowego wydania, które najpierw trafia do wypożyczalni, a następnie sklepowe półki. Taka sytuacja spotkała niemiecko – amerykański film „Złodziejski kodeks” (dystrybutor Monolith Video).

Okres wakacyjny sprawia, że człowiek wpada w stan rozleniwienia, w którym większy wysiłek intelektualny czy fizyczny jest grubo nie wskazany. Niestety nie każdy ma okazję odpocząć na swój wymarzony sposób. Zazwyczaj nasz urlopowy czas, za sprawą wielu czynników, zostaje skrócony do minimum. Takim właśnie osobom pozostaje wykorzystywać dobrodziejstwa najbliższego otoczenia. Wiadomo, że nic nie zastąpi solidnego odpoczynku, jednak jakoś trzeba sobie radzić. Ja, zważywszy na obecny kryzys, odpuściłem sobie tegoroczne wojaże, a wolny czas poświęciłem bogatemu repertuarowi filmowemu, w szczególności proponowanemu na DVD. Jednym z nich jest, wywołujący w Polsce spore kontrowersje, amerykański dramat wojenny „Opór” (dystrybutor Monolith Video).

Agnes Jaoui i Jean-Pierre Bacri są nieodłączną parą w życiu prywatnym i w filmowej sztuce. To francuskie małżeństwo reżyseruje i pisze scenariusze do filmów, w których gra i zazwyczaj są to pierwszoplanowe role. Tak było w przypadku „Gustów i guścików” z 2000 roku, które zostały uhonorowane francuskim Cezarem. Bacri występował u boku takich aktorów jak Gerard Depardieu i Monica Bellucci, w fabularnych adaptacjach przygód słynnych Galów: Asterixa i Obelixa. Na swoim koncie ma również główną rolę w obrazie genialnego Luca Bessona, „Angel-A”.