Kolejna udana ekranizacja losów kobiety uwikłanej w odwieczną wojnę jaką toczy każdy z nas. Wojnę emocji i rozumu. Jej losy są osadzone w epoce pałaców, dorożek, ale i wielkiej biedy. Los płci pięknej tej epoki zależy od urodzenia - dla kobiet z wyższych warstw. Dla reszty los jest bardziej surowy.

Jane jest kobietą o porcelanowej cerze, urodzie nie porywającej. Lecz posiada magnetyzm który każe patrzeć w głębokie i łagodne oczy. Za łagodnością dostrzec można upór dbania o swą godność. Usta wyrażają się oszczędnie. Oczy za nie przemawiają. Jane traci rodziców, jej los zależny jest kaprysów ciotki. Ciągłe upokorzenia ze strony dzieci ciotki doprowadzają do usunięcia Jane z domu. Traci też przyjaciółkę. Straty każą jej nieustannie czuwać na kolejny cios.

Jej los jest smutny i monotonny w czasach dzieciństwa. Ciągłe upokorzenia, walka o nietykalność duszy. Surowe traktowanie. To wszystko powoduje zamknięcie się dziewczyny w sobie głęboko. Oczy wielkie i błyszczące mówią, nieraz krzyczą. Postać Jane jest skrojona z mocnej i twardej tkaniny. Pod nią znajdziemy delikatną koronkę o skomplikowanym wzorze.

Jane otrzymuje posadę guwernantki w posiadłości w Tornfield. Od tego momentu jej los się odmieni, ale nie będzie to odmiana całkowita i szczęśliwa. Jane pozna smak największego uczucia jakie jest dane człowiekowi - miłość. Nic nie będzie już taki samo. Sama Jane pozna gorzki smak cienia jaki położy się na tym nowym uczuciu. Jej wewnętrzna walka między uczuciem a rozwagą będzie bardzo burzliwa. Los bywa przewrotny i w kolejnych minutach filmu doskonale my widzowie to odczujemy. Aż do finiszu.

Prowadzenie kamery jest w pełni świadome. Każde ujęcie wynika z następnego. Gdy należy skupić uwagę widza na tym co w danym momencie dzieję się w konkretnej postaci mamy wyraziste zbliżenia. Wtedy mówią przede wszystkim oczy. Siła ich wymowy jest ogromna. Ujęć tego typu jest wiele. Gdy należy oddać gwałtowność zdarzenia tak by widz odczuł zaskoczenie, zabiegi operatora kamery są perfekcyjne. Krótkie ujęcia, przebitki. Dwie sekundy i wiemy ci się stało, ale jeszcze nie ochłonęliśmy. Ujęcia są ciemne, nieprzeniknione wręcz. Wiele ujęć jest zamglonych, jakby nie do końca realnych.

Dla osób które lubią romans z epoki, do tego skonstruowany ze smakiem i wyważeniem - ten film jest jak najbardziej odpowiedni. Twórca wraz z ekipą namalował obraz zderzenia dwojga osób o bogatej duszy, o wielu bliznach na sercu. Więź jaka złączyła tych dwoje ludzi z różnych światów jest twarda i nie poraża barwami widzianymi gołym okiem. Poraża zwykłą ludzką potrzebą bycia z kimś, blisko i na zawsze. Prosta i wyrazista prawda ubrana w szaty zwykłej codzienności życia. Nie którzy po obejrzeniu filmu mówią iż główna bohaterka jest niezbyt wyrazista. W moim odczuciu twórca celowo wykreował w ten sposób postać Jane - oszczędną w wizualnym wyrazie. Aktorka której powierzono rolę - Mia Wasikowska, miała trudne zadanie. Bez zbytniej ekspresji gestów, mówiąc zazwyczaj cichym opanowanym głosem- musiała oddać swej bohaterce emocje i przeżycia. I moim zdaniem stworzyła postać bardzo realną, pełną uczuć i silną wewnętrznie. Polecam film, dając wysoką notę - zasłużył na nią. Jakie były dokładnie losy Jane Eyre - każdy musi zobaczyć i poczuć sam- chłód nieprzeniknionego lasu, wiatr i deszcz na policzku. Ból i pasję życia jakie są w niej- Jane.

Autor: beatrix

OCENA AUTORA: 9/10

Zdjęcie: Wikipedia