"Hell Ride" zdobędzie popularność dzięki producentowi - Quentin Tarantino. Nie ma co do tego wątpliwości, że jest to genialny reżyser. Przy "Hell Ride" trzeba jednak trzymać dystans, bo reżyserem jest kto inny. Za wyreżyserowanie filmu zabrał się koleżka Tarantino, niejaki Larry Bishop. I choć ewidentnie naśladuje styl Quentina oraz jego upodobania do filmów z lat 70, czyli tzw. klasy B, to nie wpływa to absolutnie na odczucia jakie nami targają podczas projekcji.

Najważniejszą informacją jest to, że film nie jest dla wszystkich. W USA "Hell Ride" miał już premierą na początku 2008 roku, więc dziś już doskonale wiemy jakim echem się odbił ("przeciętniak"). Polska premiera przewidywana na lipiec 2009, raczej już niewiele zmieni w kwestii oceny filmu. Przede wszystkim film nie jest dla kobiet. Oczywiście znajdą się i takie (i mam nadzieję), którym nie będą przeszkadzały nagie, głupiutkie laski, przemoc czy też litry krwi. Ale prawdopodobnie to będą wyjątki.

"Hell Ride" opowiada historię gangu motocyklowego, który rządzi się swoimi prawami i spędza czas na odwiedzaniu moteli przy drodze, piciu piwa oraz załatwianiu ciemnych interesów. Każda osoba należąca do gangu to oryginał. I akurat tutaj nie mam nic do zarzucenia. Główna rola czyli niejaki "Pistolero" przypadła samemu reżyserowi. Dalszy skład gangu "Zwycięzców" to między innymi Michael Madsen i Dennis Hooper. Po drugiej stronie (konkurencyjny gang) zobaczymy Vinniego Jonesa oraz Davida Carradine. Zatem trzeba przyznać, że jest całkiem przyzwoicie, jeśli chodzi o znane nazwiska. Brawa dla Bishopa, że udało mu się zgromadzić na jednym planie, takie ciekawe charaktery. Np. taki Michadel Madsen, po prostu sprawia wrażenie, jak by się urodził do jazdy motocyklem po bezdrożach pustyni. A nawet więcej...on jest motocyklistą, który wcielił się w postać aktora.

Pomimo tego, iż "Hell Ride" jest w kategorii film akcji, to tak naprawdę wiele jej tutaj nie ma. Czasem może nawet wydawać się, że wieje nudą, ale takich scen na szczęście wiele nie ma. A nawet jeśli się to zdarzy, to zawsze możemy upajać się świetną ścieżką dźwiękową, która jest mocnym atutem filmu. Muzyka jest dobrana bardzo dobrze, rytmy przy których motocykliści jeżdżą z miejsca na miejsce sprawiają, iż sami chcielibyśmy zakupić motocykl i ruszyć przed siebie. W filmie czuć pewnego rodzaju wolność, a chyba każdy facet marzył lub marzy o motorze. Przynajmniej raz wsiąść na motocykl i poczuć to co widzimy w filmie - luzackie, beztroskie życie w ciągłym ruchu.

Podczas oglądania filmu, brakuje nam tych bystrych dialogów jakie ma w zwyczaju serwować nam Tarantino. Po tym szczególe, odczuwamy, iż jest to pewnego rodzaju podróba Quentina. Kopiowanie stylu i pomysłów, ale jednak kopiowanie nie na 5+. Te błyskotliwe dialogi uzupełniłby ten tytuł i na pewno nota oraz opinie widzów wzrosły by natychmiast. Nie znaczy to, że film jest pusty czy głupi, nie, po prostu to nie jest to "coś" czego się spodziewaliśmy.

Ja jednak zostałem małym fanem "Hell Ride". Świetny Madsen, ciekawy klimat, rewelacyjna muzyka oraz motocykle. To wystarczyło, abym określił "Hell Ride" jako film bardzo dobry. Polecam.

OCENA: 8/10

Zdjęcie: Wikipedia