Zawsze byłem zdania, że rok 1986 był dobrym rokiem. Wtedy to, światło dzienne ujrzeli C.K. Dezerterzy, wtedy też powstał Teleexpress i dziewiczy krążek Kultu, a na kosmiczną stację badawczą Mir przybyła pierwsza załoga. W '86 na świat przybyłem również ja. Tak się składa, że w tym samym roku na ekrany kin wszedł także drugi po Człowieku Słoniu, głośny film Davida Lyncha – Blue Velvet.
Blue Velvet jest odzwierciedleniem wszystkiego tego, co w twórczości Lyncha cenię najbardziej i co odnajdziemy w kolejnych jego filmach, chociażby w serialu i filmie pełnometrażowym Miasteczko Twin Peaks, jak i w kontrowersyjnym Mulholland Drive. Nie zabrakło więc dobrej obsady, ciekawej fabuły, świetnie dopasowanej ścieżki dźwiękowej i specyficznego klimatu grozy, który trzyma w napięciu pomimo, iż od premiery upłynęło już pełne 25 lat.
Quentin Tarantino przedstawia pełną spalin i kurzu opowieść o zemście. Droga do piekła jest wybrukowana wszystkim, tylko nie dobrymi intencjami.
Na kalifornijskich bezdrożach stają naprzeciwko siebie dwa bezwzględne gangi motocyklowe: The Victors i The 666ers. Pistolero, herszt Victorsów, poprzysiągł zemstę na Deusie i Billym Wingsie, bezwzględnych liderach The 666ers za uśmiercenie jednego ze swoich najwierniejszych towarzyszy.
Historia o twardzielach z piekła rodem, którzy w poszukiwaniu panienek, alkoholu i zemsty nie cofną się przed niczym.
Nareszcie inteligentna komedia z Hollywood. Takie rodzynki cieszą mnie ogromnie, bo gdy już tracę wszelką nadzieję i szacunek dla kina amerykańskiego to pojawią się światełko w tunelu i ratuje na pewien czas kinematografię zza oceanu. Bo chyba wszyscy mamy dość płytkich żartów, które nawet już nie śmieszą tylko zwyczajnie irytują i odstraszają. Ten tytuł przedarł się przez ogólnie panujące schematy, dostajemy coś ciekawego.
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na Kevina Costnera, który powraca na ekrany kin. Trzeba przyznać facetowi, że ostatnio się nie przemęcza. Ostatnio zagrał w "Mr. Brooks" z 2007 ,a wcześniej "The Torilla Curtain" w 2006 roku.
"Hell Ride" zdobędzie popularność dzięki producentowi - Quentin Tarantino. Nie ma co do tego wątpliwości, że jest to genialny reżyser. Przy "Hell Ride" trzeba jednak trzymać dystans, bo reżyserem jest kto inny. Za wyreżyserowanie filmu zabrał się koleżka Tarantino, niejaki Larry Bishop. I choć ewidentnie naśladuje styl Quentina oraz jego upodobania do filmów z lat 70, czyli tzw. klasy B, to nie wpływa to absolutnie na odczucia jakie nami targają podczas projekcji.
Najważniejszą informacją jest to, że film nie jest dla wszystkich. W USA "Hell Ride" miał już premierą na początku 2008 roku, więc dziś już doskonale wiemy jakim echem się odbił ("przeciętniak").
