„Alicja w Krainie Czarów” z 2010. Film powstał na kanwie książki Charlesa Lutwidge'a Dodgsona (pseudonim Lewis Carroll) pod tytułem „Przygody Alicji w Krainie Czarów”. Nie jest to moja ulubiona książka. Wcześniejsze ekranizacje oglądałam przypadkiem. Alicję Tim'a Burton'a obejrzałam niedawno, właśnie ze względu na ciekawy warsztat tegoż reżysera. Jak również dla „zawieszenia” oka na moim ulubionym aktorze - numer dwa na mojej prywatnej liście: Johnny'm Depp'ie.

Historia znana wszystkim, jednak Tim Burton poszedł krok dalej. W jego filmie widzimy dorosłą już Alicję którą gra Mia Wasikowska. Aktorka polskiego pochodzenia zagrała bardzo przekonywująco główną rolę kobiecą w najnowszej ekranizacji „Jane Eyre”. Uważam iż będzie o niej coraz głośniej. Moim skromnym zdaniem przykuwa uwagę, jest aktorką charakterystyczną.

Wracamy do Alicji. Alicja w pierwszych ujęciach jest małą dziewczynką której w kółko jak mantra śni się ten sam sen. Ma ojca który ją ubóstwia i który wybiega w przyszłość myślą techniczną. Nie narzuca swej córce sztywnych ram w jakich poruszały się młode damy z dobrych domów. Alicja jest żywiołowa i szczera. Na filmowej taśmie niepostrzeżenie mija lat 15 - to jeden z największych sekretów i magnesów kina - zakrzywienie czasoprzestrzeni jest ograniczane tylko przez wyobraźnię twórców. Alicja dowiaduje się pewnego pięknego dnia, iż za moment w altance oświadczy się jej pewien młodzieniec i nie jest z tego powodu zbyt szczęśliwa- ów człowiek nie jest szczytem jej kobiecych pragnień, wręcz przeciwnie.

Nagle wśród gęstwiny żywopłotu widzimy królika w surducie. Widzimy go my i Alicja. Pogoń za królikiem wybawia ją z niezręcznej sytuacji. Alicja dobiega do drzewa i wpada w dziurę, dość głęboką. Nim jej przelot zakończy się widzimy ciekawe zabiegi graficzne. Wokół naszej bohaterki wirują różne przedmioty łącznie z fortepianem. Ciekawe jest ujęcie Alicji z włosami postawionymi dęba. Realizatorzy dają nam sekundę by się zastanowić o co chodzi. Za chwilę obraz obraca się o 180 stopni i teraz już chyba wszystko jest na swoim miejscu łącznie z fryzurą.

Film jest dla mnie ciekawy ze względów technicznych. Jest mixem aktorów grających w pełni realnie jak na przykład Kapelusznik kreowany bardzo wyraziście i barwnie przez Deppa - te jego kocie ruchy, te miny :) cały Johnny. Wystarczy wspomnieć jego kapitana Jacka Sparrowa w cyklu „Piraci z Karaibów”. Zagrał też bardzo dobre role w „Nożycorękim”, czy „Co gryzie Gilberta Grape'a”. Są też postaci stworzone w stu procentach przez komputer, jak choćby wojska złej królowej. Są też postaci inaczej animowane: człowiek ubrany w zielony kombinezon jest podłączony do komputera. Ten wczytuje jego ruchy, które są „obrabiane” przez komputer. Tak powstały bliźniaki. Oglądając materiały o powstawaniu obrazu- uświadamiamy sobie jak wielki sztab ludzi za tym stoi. Wszystkie ujęcia są grane na greenscrenie - dzięki zaawansowanej technice kluczowania koloru można tworzyć filmy niczym nieograniczone. Zwracam uwagę na warstwę techniczną, bowiem połączenie w jedną całość w finalnym montażu tak różnych sposobów animacji - to duże wyzwanie. Praca przyniosła bardzo dobre efekty wizualne.

Film można oglądać w warstwie bajki - klasyczna walka ze złem. Widzimy też przemianę głównej bohaterki. Dzięki swym przygodom w magicznej krainie czarów staje się bardziej pewna siebie, wie czego chce. Nie boi się podejmowania decyzji w świecie realnym. Obraz można odebrać jako ucztę dla wzroku - scenografia, charakteryzacja postaci realnych, komputerowa animacja tła i innych postaci. Można też nieźle bawić się językiem - co jest rzadkością. Gra słowna, słowa o dziwnym brzmieniu, monologi Kapelusznika - dodają kolorytu.

OCENA AUTORA: 8/10

Autor recenzji: beatrix

Zdjęcie: Wikipedia