„Jąkała, jąkała” wołają dzieci na podwórku na tego kto ma wyraźne problemy z wypowiedzeniem jakiegokolwiek wyrazu, zdania. Jąkanie to zaburzenie mowy które w sposób niezwykle dokuczliwy potrafi uprzykrzyć życie nie tylko osobie dotkniętej przez to schorzenie. Kontakt z taką osobą jest utrudniony bowiem skutecznie zamyka jej osobowość dla innych. Problem jest jeszcze poważniejszy gdy jąkanie dotyka kogoś z naszego życia publicznego. Kogoś kto siłą rzeczy zmuszony jest to wypowiedzenia paru zdań na większym forum. Kogoś kto swoją pozycją zobowiązany jest do wygłoszenia przemówienia. Kogoś kto jest Królem.

W dziejach świata takich postaci było wiele. Królowie, prezydenci, politycy. Wszyscy oni walczyli z tą ułomnością. Wiemy że można to wyleczyć choć proces ten jest długotrwały i wymagający cierpliwości. Jako temat do filmu może okazać się niezwykle interesujący zwłaszcza że pacjentem jest król Anglii.

Tom Hooper na podstawie świetnego scenariusza Davida Seidlera w sposób fascynujący opowiada historię księcia Alberta (Colin Firth) który po kontrowersyjnej abdykacji swojego brata postawiony jest w sytuacji bez wyjścia i zasiada na tronie jako Jerzy VI. Nowy Król jest nie tylko nieprzygotowany do rządów ale jest coś co paraliżuje go najbardziej. Wada wymowy. Na szczęście z pomocą przychodzi Lionel Logue (Geoffrey Rush),specyficzny logopeda który z początku wyraźnie nie przypada do gustu księciu Albertowi. Spowodowane jest to jego kontrowersyjnymi metodami leczenia. I tu zaczyna się cała zabawa. Dawno już nie miałem okazji bawić się tak z pozoru niewinną żonglerką słowną. Konstrukcja dialogów wprawia widza w doskonały nastrój. Mimo iż mamy do czynienia z mało przyjemną dolegliwością uśmiech nie znika z twarzy. Dochodzi do tego wzruszenie, współczucie no i te napięcie związane z oczekiwaniem na wydobywające się z trudem słowo. Po prostu majstersztyk. Wyglądający na lekko zmęczonego życiem człowieka Lionel okazuje się pełnym energii „psychologiem” który swoimi metodami wzbudza wyraźny niepokój swojego pacjenta a zachwyt widza którego bawi w inteligentny, nietuzinkowy sposób. Biorąc w obroty przyszłego króla krok po kroku zaskarbia sobie jego przyjaźń. Wnikając powoli w jego psychikę odkrywa coś więcej niż tylko niegotowego do rządów władcy. No i wszystko wtopione w takiej scenografii że nie sposób przejść koło niej obojętnie. Pieczołowicie przygotowane wnętrza znakomicie oddają klimat tamtych czasów.

Twórcy filmu „Jak zostać królem”, jednego z głównych faworytów do Oscara z pewnością nie wyjdą z Gali rozdania tych nagród z pustymi rękami. Colin Firth ze swojej kreacji może być dumny. Jego mimika jest tak przekonująca że po wyjściu z kina miałem wrażenie że sam zaraz zacznę się jąkać.

Autor: Marcin Michalski

OCENA 8/10