Jezioro łabędzie… Powiedzmy sobie szczerze, kto tak naprawdę wie o co tam chodzi? Mało kogo interesują tego typu tematy. No właśnie, pan Aronofsky pozwolił sobie nieco przekształcić opowieść i ukazań nam ją w troszkę mroczniejszym wydaniu. Czy to się sprawdza? O tym przeczytacie w tej recenzji.
Główną bohaterkę o imieniu Nina zagrała Natalie Portman którą możemy skojarzyć z ról w takich filmach jak "Leon Zawodowiec", "Bliżej" czy druga, trzecia oraz pierwsza część "Gwiezdnych Wojen", za którą swoją drogą otrzymała złotą malinę. I słusznie, bo w "Mrocznym Widmo" zagrała swoją rolę strasznie sztywno i bez polotu. Plebs pewnie uzna, że to była jej najlepsza rola… lecz nie ja!

Dla mnie najlepszą rolą Natalie Portman jest "Czarny Łabędź". W rolę reżysera całego spektaklu wcielił się Vincet Cassel. Postać czarusia, momentami surowego i francuskiego do szpiku kości rozerotyzowanego trenera jest strzałem w dziesiątkę. Nina, choć została wybrana do roli królowej łabędzi, nie potrafi sobie poradzić z połączeniem obu ról. O ile w roli białego i szlachetnego łabędzia czuje się świetnie to choć wylewa z siebie siódme poty i doprowadza do stanu, że brakuje już jej łez, to jednak nie potrafi ponieść się fantazji i wcielić się w rolę czarnego łabędzia.
Oglądając film w pewnym momencie poczułem się jakbym zmieszał taśmy filmowe z "The Fly" oraz "Psychozy" Alfreda Hitchcocka. Przeplatanie scen ze świata realnego z tymi, które wyobraża sobie główna bohaterka powoduje, że niejednokrotnie zastanawiamy się nad tym, co mamy przed oczyma, a gdy reżyser po jakimś czasie pokazuje nam rozwiązanie i rozmywa sceny, które są swoistymi analogiami, wtedy uzyskujemy odpowiednią odpowiedź.

To, co pokazał nam Aronofsky daleko odbiega od szeroko pojętego określenia „upajania się pięknem”. Zwyczajny balet to kamera w jednym miejscu, najlepiej ustawiona centralnie na wprost sceny i oglądanie powabnych ciał baletnic, słodko przebierających nóżkami do melodyjnej muzyki Piotra Czajkowskiego. Nie, tutaj kamera wiruje, obraca się, przelatuje pomiędzy aktorami, czasem miałem wrażenie jakby kamerzysta był jedną z baletnic, która podskakuje i śledzi ruchy głównej bohaterki. Reżyser postanowił pogrzebać dawne standardy i skupić się na punkcie kulminacyjnym, a nie na całości. Stosując taki trick dodał filmowi ogromnego dynamizmu i energii, którą poczuje każdy, kto siedzi na widowni. Podobały mi się zagrania, gdy kamera daje zbliżenie na poszczególne części ciała aktorek, nie mówię tutaj o znakomitej scenie seksu rodem z dobrego erotyka, lecz o zwyczajnej scenie tańca. A właściwie „nie zwyczajnej”. Bo w tym filmie praktycznie wszystko różni się od tego, co zobaczylibyśmy oglądając inne balety.

Obraz, jakim jest "Czarny Łabędź" czasami straszy, czasami bawi, a w innych momentach podnieca i przyprawia o przyjemny dreszczyk. Zawarcie w filmie elementów gotyckiego i kanciastego świata, rodzi częste złudzenie, że oglądamy horror, a nie dramat czy film psychologiczny.
A więc mamy tutaj filmowy misz-masz. Czego dusza zapragnie. Dla fanów horroru znajdzie się tutaj pełno klaustrofobicznych pomieszczeń i nagłych zmian głośności, jako że jest to dramat to i wątek dążenia do perfekcji. A skoro w filmie uświadczymy mnóstwa analogii i anagramów to przypięto mu łatkę psychologicznego.

Czarny Łabędź uderzył we mnie z taką siłą, jak co najmniej pierwszy pocałunek czy promil. To taka smutna opowieść o tym że jeżeli chcemy zaznać wszystkiego, to musimy przypłacić to ogromną ceną. Jestem ogromnie szczęśliwy że w tym roku uświadczyliśmy tak wielu dobrych premier filmowych i teraz wiem że nie wszystkie nowe filmy muszą być komercyjne i tandetne, a już "Czarny Łabędź" jest na to najlepszym przykładem. Mam nadzieję, że tej recenzji nie przeczyta grupa ludzi, która najchętniej wybrała by się na jakiś efekciarski (najlepiej w 3D) film, bo wiem że oni nie zgodzą się z moją oceną. Czarny Łabędź otrzymuje ode mnie najwyższą z możliwych not.

Autor: Kacper Anonimek

OCENA: 10/10

Zdjęcie: Wikipedia