Piękno życia polega na jego nie­prze­wi­dy­wal­no­ści. Można pla­no­wać i uda­wać, że trzy­mamy wszyst­kie sprawy w gar­ści, ale w odpo­wied­nim momen­cie los i tak przyj­dzie po swoje. I wła­śnie o tym tra­gicz­nym napię­ciu opo­wiada Roser Agu­ilar w swoim peł­no­me­tra­żo­wym debiucie.

Nie­wąt­pliwą zaletą filmu „To co we mnie naj­lep­sze” jest jego kame­ral­ność. Dys­kretne zdję­cia i pełne nie­do­po­wie­dzeń dia­logi zdają egza­min, gdy w kinie poru­sza się tematy raczej mało pla­styczne. O ile bowiem język filmu wykształ­cił sche­maty opo­wia­da­nia o miło­ści, to poka­za­nie przy­mu­sze­nia do uczu­cia drogą peł­nego odda­nia dru­giej oso­bie jest już znacz­nie trudniejsze.

Boha­te­rom filmu i Toma­sowi — daleko do roman­tycz­nych kochan­ków z dzieł wiel­kich kla­sy­ków. Ich uczu­cie od samego początku wydaje się bar­dzo powierz­chowne. Nie­zbyt szczere gesty zastę­pują odda­nie i part­ner­stwo. Ona pra­cuje na nocną zmianę w lokal­nym radiu, a on jest wzię­tym spor­tow­cem, który całe dnie spę­dza na tre­nin­gach. Czasu dla sie­bie pozo­staje więc bar­dzo mało. Jed­nym sło­wem jest bar­dzo współcześnie.

Wszystko się zmie­nia, kiedy Tomas ląduje w szpi­talu. Od tego momentu karty roz­daje, wspo­mi­nany na samym początku, los, a Raquel, jakby bez­wied­nie, oddaje się w jego wła­da­nie. Co cie­kawe twórcy zdają się zupeł­nie nie inge­ro­wać w fabułę. „To co we mnie naj­lep­sze” to przy­kład filmu, w któ­rym ktoś wymy­ślił tylko począ­tek i zakoń­cze­nie. Środek po pro­stu się dzieje.
Oka­zuje się jed­nak, że taka bier­ność jest dobrze uza­sad­niona. W obli­czu cho­roby uko­cha­nego Raquel zacho­wuje się ofiar­nie. To poświę­ce­nie przy­tła­cza Tomasa, który wciąż ma na sumie­niu zdradę Raquel ze zna­jomą z lek­ko­atle­tycz­nego boiska. Osta­tecz­nie zwy­cięży zdrowy roz­są­dek. Dzia­ła­nia ludzi są cał­ko­wi­cie przewidywalne.

Miło­ści w obra­zie Aqu­ilar nie ma pra­wie w ogóle. Są tylko jej skrawki i nie­śmiałe mate­rialne prze­jawy. Tak nie­chluj­nie zbu­do­wa­nego uczu­cia naj­pew­niej nie ocali nawet prze­szczep wątroby. Twór­com udało się jed­nak oddać pustkę i wewnętrzne odda­le­nie boha­te­rów. „To co we mnie naj­lep­sze” ma w sobie coś z naj­lep­szych pro­duk­cji kina euro­pej­skiego. Nie inge­ruje, pod­po­wiada roz­wią­za­nia tylko, jeśli to konieczne. Boha­te­ro­wie muszą sobie radzić sami. Nam pozo­staje patrzeć i uczyć się na ich błędach.

Autor: Michał Stankiewicz

OCENA AUTORA: 7/10

Zdjęcie: Wikipedia