Wybierając ten film nie wiedziałem, czego się po nim spodziewać. Po zapoznaniu się z plakatem reklamującym kinową adaptację książki Jeffa Kinney’a o tym samym tytule miałem przeczucie, że film nie trafi w moje gusta i jest raczej przeznaczony dla rodziców chcących miło spędzić czas w towarzystwie swoich „cwaniaczków”. Jak się później okazało intuicja mnie nie zawiodła.

Greg Heffley wraz ze swoim przyjacielem Rowley’em trafia do gimnazjum. Całkiem nowy świat budzi w nim wolę walki, chłopak chce zapisać się złotymi literami w szkolnym roczniku. Szybko jednak dostrzega, że w nowym otoczeniu rządzą silniejsi i dojrzalsi rówieśnicy. Pełen determinacji nie zamierza stać w cieniu i wszelkimi sposobami walczy o sławę.

Kolejna amerykańska produkcja nakręcona dla mniej wymagających widzów. Nie znajdziecie tutaj porywającej akcji, wciągająca fabuła to też nie ten film. Obraz współczesnej młodzieży zza oceanu został przedstawiony w prosty nie zmuszający do refleksji sposób.
Emma Stone wciela się w rolę Olive - zwyczajnej licealistki, która staje się ofiarą własnej plotki zyskując tym samym sławę wśród rówieśników. Fikcyjna utrata dziewictwa wynosi ją na sam szczyt szkolnych języków. Wiadomość bardzo szybko się rozchodzi docierając nawet do uszu szanownego grona pedagogicznego.

Pogrzebany – jest to kino bardzo ambitne. Którego jest ostatnimi czasy coraz więcej. Kto by się spodziewał że w czasach dźwięku przestrzennego, filmów w Full HD, 3D i efektów specjalnych, będzie zapotrzebowanie intelektualne na tak ambitne filmy, bynajmniej nie dla mass.
To nie jest film dla ludzi z klaustrofobią. Kurcze, kiedy w ostatniej chwili kupiłem bilet na ten film myślałem że będzie to coś w stylu piły. Nie oczekiwałem po tym filmie zbyt wiele. Myślałem że akcja będzie przeplatana pewnego rodzaju suspensami lub chociaż jakimiś przerywnikami z życia bohatera. Nic z tych rzeczy.

Płatny kiler wykonujący ostatnie zlecenie przed udaniem się na zasłużona emeryturę. Brzmi znajomo? Zdecydowanie i wydaje się już dość wyeksploatowane przez kino. Jednak nie dla Antona Corbijna. Co ciekawe reżyser pokazuje, że ten temat nie musi być tak oklepany jak by się mogło wydawać. „Amerykanin” – bo taki nosi tytuł najświeższe filmowe dzieło Crobijna – rysuje losy zabójcy na zlecenie w nieco innym –może dla niektórych świeższym a dla innych po prostu odmiennym- niż dotychczas przedstawianym świetle.

Najnowszy film Paula Haggisa jest niczym brat bliźniak francuskiego thrillera "Pour elle" z 2008 roku. Czyżby scenarzysta filmów o słynnym agencie nie doceniał swoich widzów? A może po prostu sobie z nas zakpił? Główni bohaterowie "The next three days" (Russel Crowe i Elizabeth Banks) to stereotypowa para z amerykańskiego przedmieścia, która wiedzie szczęśliwe życie, wychowując kilkuletniego syna. Sielankowa codzienność zostanie jednak przerwana, gdy żonę nauczyciela z miejskiego liceum sąd uzna za winną morderstwa swojej szefowej.

Pamiętam jak dziś kiedy w 2002 roku do kin weszła pierwsza część Harrego Pottera i pamiętam jak dziś kiedy wysypywałem na podłogę popcorn i zakładałem sobie kubełek na głowę w obawie że jeden z czarnych charakterów wyjdzie z ekranu. Dziś mam już trochę więcej lat i jedyne moje uczucia które okazywałem na tym filmie to… zachwyt oraz smutek pod koniec filmu. A na kolejną część będę musiał czekać aż do wakacji przyszłego roku.
Reżyserem tej części jak i poprzedniej części i "Zakonu Feniksa" jest David Yates. Niezbyt lubię tego reżysera bo moim skromnym zdaniem spieprzył "Księcia półkrwi" oraz "Zakon feniksa". W sumie to z "Księciem..." to był o tyle kłopot że w nie było tam jasno określonego celu... w poprzednich częściach Harry do czegoś dążył od początku, tutaj fabuła była dość rozwlekła. Niemniej szósta, „książkowa” część Harry'ego była według mnie najlepsza. Ale mniejsza z tym.

Pamiętacie może rok 2003? Słyszeliście może wtedy o kimś takim jak Mark Zuckerberg? Nie? To zapamiętajcie tą datę bo to właśnie tamtego roku na uniwersytecie Harvarda, po tym jak dziewczyna rzuciła Zuckerberga… rozpoczął się nowy rozdział w dziejach Internetu. Szczerze polecam ten film i zachęcam do jego oglądnięcia. Reżyserem jest David Fincher ("Siedem", "Podziemny krąg", "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona"). Lubię także tego reżysera. Zwykle za tematykę filmu obiera sobie dość nietypowe historie, aczkolwiek bardzo ciekawe.

Nie lubię filmów o wampirach...i prawie podtrzymuję to zdanie po obejrzeniu tego filmu. Prawie. Fabuła dość typowa dla tego gatunku - miasteczko, w którym wszyscy wiodą na pozór spokojne życie, nic szczególnego się nie dzieje. Wszystko się zmienia wraz z pojawieniem się ślicznej dziewczynki w sąsiedztwie - Abby. Zaprzyjaźnia się ona z Owenem - chłopcem mieszkającym drzwi obok. Oboje wyalienowani, nierozumiani przez świat, za to świetnie rozumiejący się nawzajem. On - największy introwertyk w szkole, gnębiony przez silniejszych i zarozumiałych kolegów z klasy, ona - ... wampir.

Obsesja, namiętność, pożądanie – słowa klucze do najnowszego filmu Atoma Egoyana pt.„Chloe”. Słowa na których opiera się większość dramatów światowego kina. Słowa bez których zazdrość i zdrada byłyby tylko pustymi wyrazami. I w końcu słowa których podwyższona temperatura może doprowadzić do rozkładu wszystkiego co znajduje się w ich zasięgu. W tym wypadku na celowniku tych pojęć znaleźli się Catherine (Julianne Moore),David (Liam Neeson) oraz tytułowa Chloe (Amanda Seyfried).

Pod tą tajemniczą nazwą kryje się film o tym, jak powstała społeczność Facebook.
Myślałam, że film będzie nudną biografią twórcy tegoż serwisu. Jednak okazał się ciekawy, kontrowersyjny i mocno wciągający. Główny bohater Mark Zuckerberg, a zarazem twórca Facebook'a to zadufany w sobie szowinista za co można go znienawidzić od pierwszych minut filmu. Można by, gdyby nie wielki geniusz, wspaniały umysł i umiejętności programistyczne. Dużo łatwiej jest nienawidzić ludzi, którzy w żadnej dziedzinie nie wzbudzają podziwu i respektu.

I w końcu jest. Film, który w ostatnim czasie był najbardziej pożądanym, o którym tak wiele mówiono, pojawił się na ekranach kin. Już sama ilość sprzedanych biletów powinna zachęcać do obejrzenia tejże produkcji. Ponadto reżyserem jest sam David Fincher, który jak wiadomo jest twórcą „Ciekawego przypadku Benjamina Buttona”. Niezwykła historia opowiadająca o najmłodszym miliarderze świata, zdobywa coraz więcej uznania.

Wszystko zaczęło się pewnego październikowego wieczoru, kiedy to młody student został porzucony przez dziewczynę. Pijany i zdruzgotany wpada na pomysł założenia bazy, w której znajdą się wszystkie studentki Harvardu.

Alan Poul, który przyznać trzeba nie należy do wybitnych tego świata wydał nowe dzieło, które budzi różne emocje. Jedni są na „tak” inni na „nie”. Od filmu, który posiada w swoim bagażu taką aktorkę jak Jennifer Lopez można by wiele wymagać. Film bardzo podobny scenariuszem do innych komedii romantycznych także nowości nie oczekujmy.

Zoe, kobieta, która niestety nie ma szczęścia w miłości prowadzi dosyć spokojnie życie, do momentu kiedy podejmuje decyzje, która wiele zmieni w jej życiu. Główna bohaterka, w której rolę wcieliła się J.Lo nie spotkała do tej pory faceta marzeń, który dałby jej szczęście.

Pewnego razu z nudów obejrzałam kilka bajek, które aktualnie są dla dzieciaków wyświetlane w telewizji. Byłam zdziwiona i trochę zdezorientowana po zapoznaniu się z poziomem i sensem tych bajek. Później zebrało mi się na wspomnienia...jakie to były bajki kiedy ja byłam mała i jakie były one interesujące i pouczające. Ja osobiście byłam fanką bajek "lecących" na Polonii 1, a głownie takich tytułów jak "Yattaman", "Czarodziejki z księżyca", czy "Generał Daimos". Dla mnie te animacje były super. Zawsze zaskakujące z pozytywnym zakończeniem. Teraz oglądam sławne "Teletubisie" i nie wiem o co w tej bajce tak naprawdę chodzi.

Wydawało się Wam, że widzieliście już najgorszy film tego roku? Otóż mieliście w 100% rację - wydawało się Wam. "The Rig" przebija wszystko co widzieliście nie tylko w tym roku ale i prawdopodobnie w tej dekadzie (a jeśli się mylę, proszę o komentarze). Nie wiem co do tego czegoś można porównać, ale wydaje mi się, że reklamy proszków do prania są ciekawsze i wywołują więcej pozytywnych emocji. "The Rig" oczywiście powstał w USA, bo niby gdzie mógł powstać film dla nikogo?

Pamiętam jak dziś gdy to w 1997 roku zakupiłem konsolę do gier PSX od Sony wraz z dwiema grami. Jedną z nich był "Resident Evil" z gatunku survival horror, który wtedy jeszcze raczkował. W tamtym okresie gra była wielkim hitem o którym słyszał każdy miłośnik gier video. Ja natomiast ze spoconymi dłońmi i ciarkami na plecach spędzałem długie godziny po nocach nad tym fenomenalnym tytułem. Mija 5 lat i w roku 2002 powstaje pierwszy film o wciąż głodnych zombie z Racon City. W ten sposób producenci znaleźli sprawną i wydajną maszynkę do zarabiania gotówki, więc powstały później 3 kontynuacje a obecnie gościmy w kinach część czwartą tej serii.

"Maczeta" miała z założenia pociachać publiczność na kawałki, aby trudno było się odnaleźć i pozbierać po seansie. Ale jak tego dokonać przy maczecie wykonanej z lichej stali (nie mylić z litą) do tego tępej i zardzewiałej? Nie, nie zostaję teraz obojętny na nową produkcję Rodrigueza, powiem nawet, że żałuję cennego czasu, który na nią poświęciłem. A mogłem przecież zrobić tyle ciekawszych rzeczy...
Wydaje mi się, że widzowie podzielą się na dwie grupy mocno obstające przy swojej opinii. Jedna określi film jako totalną żenadę wystawiając notę coś pomiędzy 2 a 4.

Film "Stosunki międzymiastowe" oglądnąłem całkowicie przypadkowo. Nie jest to coś ambitnego, wysokobudżetowego i mierzącego gusta ambitnego kinomana który z chęcią wziąłby na ruszt kolejną część "Ojca chrzestnego" najlepiej z "Pełnym Magazynkiem" lub przekąsiłby na deser "Mechaniczną Pomarańczę". Nie… Jest to jeden z tych filmów na który powinno się zabrać dziewczynę. Pod warunkiem jeśli idzie się do kina, a nie na film… Jeśli wiecie o co mi chodzi :-)

Może zdziwi Was moją ocena, ale z przekonaniem mogę stwierdzić że podobał mi się film "Salt". Czytałam wiele recenzji zanim udałam się na ten film do kina. Większość była negatywna lecz chęć ujrzenia Daniela Olbryskigo u boku Angeliny Jolie była silniejsza niż krytyczne oceny. Nie będę pisała o słabych stronach tego filmu, gdyż jest ich wiele poprzez kaskaderskie wyczyny naszej głównej bohaterki po niewyobrażalną siłę w walce z przeciwnikami a kończąc na "spidermenowskiej" zwinności. Skupiłam się na pozytywnych stronach, których może jest niewiele, ale które przykuły moją uwagę.

Wiele razy czytałam różne recenzje jak i zapowiedzi tego filmu i ciągle brak mi było siły i samozaparcia do obejrzenia tej produkcji. Może głównym powodem tego wszystkiego była tak znienawidzona przeze mnie pseudo aktorka Miley Cyrus. Przyznać należy, że obsada aktorska tego filmu jest totalną porażką, której raczej wybaczyć się nie da. Ale myślę, że to odbije się na producentach.

Główna bohaterka "Ronnie" jest 17-letnią zbuntowaną nastolatką, nastawioną do życia tak negatywnie, że nastrój ten udziela się wszystkim dookoła, a wszystko to jest wynikiem rozwodu rodziców.

Przyznam się, że zaraz po filmie ogarnął mnie Wielki Smutek. I ten okrutnik trzymał mnie aż do tego momentu, czyli pisania kilka wierszy na temat "Niezniszczalnych". Otóż bohaterowie mojego dzieciństwa, wczesnej młodości okazali się zwykłymi postaciami w przeciętnym filmie. Szczerze mówiąc nie podejrzałem wcześniej nigdzie oceny filmu, nie czytałem żadnej recenzji. Moje zdanie na temat tego głośnego tytułu jest po prostu moje i dopiero później sprawdzę sobie jak opiniowała reszta część społeczności filmowej.

Na "Niezniszczalnych" jak pewnie wielu z Was, czekałem już bardzo długo.

Wielkie bum, przepełnione sale kinowe, miejsca rezerwowane niejednokrotnie z wielkim wyprzedzeniem, ogrom ludzi niecierpliwie czekających na seans premierowy na całym świecie, a wszystko to za sprawą filmu Step Up 3D, który niedawno pojawił się na naszych ekranach. Osobiście muszę przyznać, że z ciekawością oczekiwałam premiery, by potem przekonać się, że było warto.

Luke, jeden z głównych bohaterów jest tancerzem ulicznym, który posiada również niesamowite zdolności reżyserskie, postanawia znaleźć nowych utalentowanych tancerzy, dzięki którym zwiększy swoje szanse na zwycięstwo w międzynarodowym  turnieju.

Kolejny raz inny film, inne kino. Angielska komedia w każdym calu z ich uroczym dowcipem, tutaj niekoniecznie pure nonsensownym lub a'la Monthy Python ale z całym ich sztywniactwem, które jest tak eleganckie, z klasą, dżentelmeńskie. Historia podobno oparta na faktach, przynajmniej ten główny fakt, to istnienie tytułowego radia, które nadawało w połowie lat 60-tych 24 godziny na dobę muzykę i było pirackie, nadając ze statku pływającego wokół wybrzeży Wielkiej Brytanii.

Dzisiaj inny film i inne kino. Filmem tym zainteresowałem się kiedyś z kilku powodów. Scenariusz i reżyseria oraz jedna z drugoplanowych ról to jedna i ta sama osoba: Pani Smith, żona jednego z najbardziej kasowych aktorów na świecie, wpływowych (dzięki przyjaźni z Tomem Cruise'm i przynależności do sekty scjentologów) - Willa Smitha. Przeczytałem biografię Cruise'a, w większości poświęcona działalności aktora w tej sekcie i chcąc nie chcąc wyrobiłem sobie lub może mocniej utrwaliłem swoje zdanie na jej temat. Mimo, że należą do niej tak ulubieni przeze mnie aktorzy jak Will Smith, John Travolta czy nawet Cruise.

Tam tam dam dam, tam tam dam dam... no dobra, mam do Was prośbę, wskoczcie pod ten adres: LINK ,posłuchajcie tej kultowej muzyczki i zapraszam później do czytania recenzji. To się nazywa budowa klimatu. No to zaczynamy...
Jakby ktoś nie wiedział, "Drużyna A" to remake serialu, który rządził w latach 1983-1987. Ale to było w Stanach Zjednoczonych, bo u nas naturalnie film pojawił się później i było to już lata 90-te. Piękne czasy serialowe. Któż z nas nie pamięta takich klasyków jak "Nieustraszony", "MacGyver", "Alf", "Kojak", "Z Archiwum X", "Airwolf", "Świat wg Bundych" i wiele, wiele innych. Często słyszę tu i tam, że obecnie mamy złote czasy dla seriali.

Mimo iż ten film miał swoją premierę kilka dobrych miesięcy temu, to chciałbym jednak właśnie teraz, obiektywnie go ocenić. Właśnie chciałbym… Mimo iż w filmie występują takie gwiazdy jak chociażby Williem Defoe znany z całkiem nowego „Antychrysta”. Lub Salma Hayek czy Orlando Jones którego kojarzę z nowszej wersji "Wehikułu Czasu". To niestety film jest niczym innym jak pogodnym filmem familijnym i gniotem dla starszych, a dla nieco młodszych średnio strasznym i ugrzecznionym filmem.

Reklamy tego filmu mówiły o filmie przekraczającym swoją wizją, wyobraźnią, efektami daleko "Matrxix" czy nawet "Avatar". Więc wybrałem się do kina na film z dużym apetytem. Wrażenia? "Matrix" przed laty powalił mnie na kolana, "Avatar" spodobał się dzięki 3D ale i nie tylko, "Incepcja" zwyczajnie rozczarowała.
Lubię Di caprio, jego grze w tym filmie nie można nic zarzucić, lubię wszystkich aktorów w tym filmie, szczególnie podobał mi się tutaj Ken Watanabe, niezapomniany ten właściwy Ostatni Samuraj w filmie Cruise'a.

Możecie od razu mnie zbesztać i zarzucić oglądanie tanich, ogłupiających szmir, ale nic na to nie poradzę. Byłem, jestem i pewnie będę miłośnikiem serii gier Tekken (bo stąd właśnie pomysł na film). Moja przygoda z konsolami do gier zaczęła się właśnie od tego tytułu, gdy to dawno, dawno temu w miejscowości nadmorskiej Kołobrzeg stanął automat z Tekkenem właśnie. Będąc wtedy na wakacjach przepuszczałem tam wtedy masę żetonów za które to trzeba było uiścić oczywiście opłatę. Klimat salonowych potyczek, konkurowanie ramię w ramię z innymi zmaterializowanymi graczami, emocje temu towarzyszące, żywy tłum wlepiający gały z okrzykami "och" i "ach" nie wrócą już nigdy.

Oglądając zwiastun na HBO ostrzyłem sobie apetyt na niezłe kino. Powiązanie trzech gatunków w jednym - czyli thriller, akcja z elementami science-fiction to dla mnie gratka i zaostrzył apetyt udział głównych gwiazd filmu. Jakie miałem wrażenia po zakończeniu filmu ciężko mi opisać.

Film ogląda się swobodnie, bez znużenia ale i nie wpycha w fotel, średnio zaskakujące zwroty akcji (od początku widz wie, że w takich filmach główni bohaterowie zwrócą się przeciw sobie, na wierzch wypłynie etyka i moralność głównego bohatera), sprawne a może i więcej niż sprawne efekty specjalne, kto nie lubi oglądać krwi będzie musiał często zamykać oczy, bardzo widowiskowo nakręcone sceny walki, niezła gra aktorska.

Film nie nowy, sprzed kilku lat ale nie tyle umknął moje uwadze co po prostu nie miałem jakoś czasu czy okazji do niego zajrzeć. Jako zagorzały fan Wspaniałej Czwórki wiedziałem, że muszę go zaliczyć ale z filmów „beatlesowskich” obejrzałem najnowszy „Nowhere Man”, fabularyzowaną biografię Lennona.

„Across The Universe” to niejako musical z fabułą bardziej lub mniej oparta na tekstach muzyki The Beatles. I romans,także film obyczajowy, dokument epoki dzieci-kwiatów (Flowers Power). Mimo udziału w nim aktora, którego bardzo lubię, taka pewna wersja z urody Davida Beckhama, od którego pachnie już na odległość Angolem – tj. Jima Sturgessa a nawet w epizodzie Bono z U2 film nudzi.

Pisząc ostatnio recenzje do "naszego" portalu recenzowałem film Kevina Costnera "The New Daughter", jeden z ostatnich bo z 2010 roku. Podoba mi się nasz portal "Hitosfera", obok "Filmwebu" ma szansę stać się jednym z najczęściej odwiedzanych portali dla takich kinomanów jak ja. I tak pisząc o filmie Costnera z 2007 roku "Mr.Brooks" mógłbym początek spokojnie skopiować z mojej poprzedniej - wymienionej recenzji.

Czemu Costner, wszak kiedyś 1 Liga Hollywood ale i aktor nadal o przyciągającym uwagę nazwisku, gra w takich filmach, czy nie jest czas by zmienić agenta lub przestać samemu dowierzać sobie w doborze scenariuszy.