"Lincz na Lynchu..." Po ostatniej hossie kinowej, którą przyszło mi zaliczyć, czyli powtórnym po przeczytaniu książki obejrzeniu Into the Wild, a także rewelacyjnych Nietykalnych i niewiele tylko gorszym Wstydzie, przyszła kolej na bessę. Zaczęło się od Tras el cristal, które wywarło na mnie bardzo mieszane uczucia a skończyło wczoraj na filmie, po którym spodziewałem się dużo więcej. Mowa o Inland Empire Davida Lyncha, reżysera, który wielokrotnie pozytywnie mnie zaskakiwał swoimi dziełami. Tym razem jednak, po prawie trzech godzinach spędzonych przed ekranem, niewiele będę mógł napisać w obronie dzieła.
Film "Przetrwanie" byłby totalną stratą czasu gdyby nie to, że zagrał w nim Liam Neeson. A dzięki temu, że wcielił się w postać głównego bohatera to strata czasu też jest, ale już nie taka totalna. Można powiedzieć, że "Przetrwanie" ogląda się dla niego i jego charakterystycznego głosu.
Z pierwszego szermierza Rzeczpospolitej miał być pierwszym handlarzem wódką spoza Osieka, mowa tu o roli Zbigniewa Zamachowskiego (Mariana w filmie "Przybyli ułani"), za którą przyznano mu w 2006 nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Oprócz Zamachowskiego w filmie zagrali m.in. Kinga Preis (Jadźka, żona Mariana), Krystyna Feldman (Janikowa), Stefan Burczyk (ojciec Jadźki). Film wyreżyserował, znany nam z przedstawienia losów Kargula i Pawlaka, Sylwester Chęciński, autorem scenariusza jest Grzegorz Stefański. Film ukazał się w cyklu Święta Polskie 15 sierpnia 2006.
Tak sobie myślę, co teraz będzie, gdy pomnik Józefa Piłsudskiego w Toruniu nie przedstawia Daniela Olbrychskiego w stroju legionisty? Czy gimnazjaliści będą wiedzieć, że Józef Piłsudski, ten na Placu Mariana Rapackiego, to właśnie ten Piłsudski, prawdziwy, najprawdziwszy? Nadeszła wiekopomna chwila, kiedy pomniki historycznych postaci przekuwać będziemy na ich filmowe adaptacje, a wszystko przez pierwszy polski film w 3D a mianowicie 1920 Bitwa warszawska.
Christopher Smith w 2004 r. nakręcił film (Lęk) ujmujący na sposób poetycki m.in. badanie ginekologiczne maczetą. Zaszczyciła nas wtedy swą obecnością na planie gwiazda niemieckiej sceny Franka Potente. Film wypadł średnio, mimo, że dobrze wypadały w nim flaki z rozciętych powłok brzusznych. W 2010 Smith złapał za kamerę już któryś raz. Niestety film, który stał się dzieckiem jego trędowatego umysłu, nie zaskoczył. Ale od początku…
Jak powinien wyglądać płatny zabójca? To trudne pytanie. Na pewno powinien wzbudzać strach być twardy i nieposkromiony. Nie powinien na pewno wyglądać jak główny bohater kultowego już filmu Luca Besson „Leon Zawodowiec” z 1994 roku.
„Wróć do mnie”- produkcja z 2000 roku. Główne role zagrali: David Duchovny /”Ruby”, „ Z archiwum X”/, Minnie Driver /”Miasto nadziei”, „Upiór w operze”, „Otchłań”/,oraz Joely Richardson /”Dynastia Tudorów”, „Anonimus”/.
Znajdziemy tu zwykłą codzienność - miłość, radość, smutek, śmierć, życie. Każdy z nas wcześniej czy później przerabia te tematy. Każdy z nas kogoś traci, kogoś zyskuje.
Tak nazywa się „impreza” organizowana przez władcę miasta Panem podzielonego na 12 dystryktów. Każdego roku losowane są po dwie osoby z poszczególnych dzielnic: dziewczyna i chłopak w przedziale wiekowym od 12 do 18 roku życia. Z dystryktu 12, jednego z najbiedniejszych w państwie Panem, zostaje wylosowany chłopak Peeta oraz dziewczyna Katniss, która zgłosiła się na trybuta („ochotnika”) w zamian za wylosowaną młodszą siostrę.
„Ostatnia miłość na ziemi”, produkcja z 2011 roku. Polskie tłumaczenie nie do końca przemyślane, dosłowne tłumaczenie może byłoby zbyt „suche”- „Perfect Sense”-„Doskonały rozsądek”. W filmie główne role zagrali: Eva Green /”Casino Royal”/, Evan McGregor /”Autor widmo”, „Debiutanci”/. Odczucia osób które obejrzały film są róże. Jedni mówią o mdłym romansie, inni zachwycają się różnymi warstwami obrazu. Ja zaliczam się do drugiej grupy. Ale od początku.
„Kapitan Corelli” piękny melodramat wojenny z 2001 roku, którego tematem przewodnim jest miłość. Akcja filmu rozgrywa się w malowniczej Grecji, a dokładniej na jednej z przecudnych wysp- okraszonych zielenią we wszelkich jej odcieniach, otoczonych wodą krystalicznie czystą, błękitną, modrą i Bóg raczy wiedzieć w jakim jeszcze odcieniu mieniącą się w promieniach słońca. Wielkim atutem filmu jest przedstawienie generacji młodych- z ich marzeniami, pragnieniami, emocjami; jak i pokolenia ich rodziców- zdania przez nich wypowiadane są głęboko mądre mądrością bagażu lat doświadczeń.
„Narzeczony mimo woli”, komedia romantyczna z 2009 roku. Główną rolę żeńską zagrała Sandra Bullock- jedna z moich najlepszych aktorek /„Ja Cię kocham, a ty śpisz”, „Totalna magia”, „Speed- niebezpieczna prędkość”/. Partnerował jej Ryan Reynolds /„Teściowie”, „Amityville”, „X-Men. Geneza- Wolverine.”/.
„Witaj w domu Panie Jenkins” - komedia z 2008 roku. Jedną z głównych ról gra Martin Lawrence /”Diamentowa Afera”, „Agent XXL”,oraz Michael Clarke Duncan/ niezapomniany John Coffey z „Zielonej mili”/. Urocza komedia rodzinna z drugim dnem. Spotkanie rodzinne jest pretekstem do głębszego spojrzenia na to co w niej trzeszczy i skrzeczy. Nie ma bowiem rodzin idealnych. W każdej w jakimś momencie są tarcia, nieporozumienia.
„Zapiski z Toskanii”, to świeża produkcja. Polski tytuł nie jest wiernym tłumaczeniem. W oryginalnym przekładzie tytuł brzmiałby „Zgodnie z oryginałem”. Główne role zagrali: Juliette Binoche /zagrała między innymi w cudownej ekranizacji „Wichrowych wzgórz” w której to partnerował jej równie doskonały Ralph Fiennes/, oraz William Shimell /wydaje się iż dopiero zaczyna przygodę z aktorstwem/.
Czy na film Jacka Koprowicza można spojrzeć oczami laika, kogoś, kto z osobą Witkacego spotkał się tylko w szkole, czytając Szewców? Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Mój odbiór jest nieco inny – nie tyle z punktu widzenia polonistki, ile osoby zafascynowanej Witkiewiczem synem.
Jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów ubiegłego wieku. Film, którego przeciwnicy wywoływali protesty na całym świecie. W wielu krajach był zakazany przez wiele lat. I choć od jego premiery minęło już 40 lat obraz ten nadal potrafi szokować. O jaki film chodzi? Oczywiście o najbardziej znane dzieło Bernardo Bertolucciego „Ostatnie tango w Paryżu”.
W życiu najważniejsza jest przyjaźń. To ona kształtuje charakter człowieka, wzbogaca jego życie. Dla prawdziwego przyjaciela ludzie są w stanie zrobić naprawdę dużo. Główni bohaterowie filmu Chłopiec w pasiastej piżamie w reżyserii Marka Hermana wiedzą o tym najlepiej. Film ten jest piękną opowieścią o przyjaźni dzieci, które nie oceniają człowieka po wyglądzie, ale sięgają do jego duszy.
„Lektor” dramat pełen kontrowersji, zderzenia rzeczywistości wojny, wewnętrznego rozdarcia, zagubienia. Hana jest konduktorką w komunikacji miejskiej, w jednym z niemieckich miast. Michael jest 15- letnim chłopcem. Ona- zamknięta w sobie. On- niewinny, świeży. Spotykają się w bramie, on źle się czuje, jest chory. Ona mu pomaga.
"Starsza pani musi zagrać" - Miłość, która przezwycięża wszystko, czas, śmierć, a nawet własne słabości. Takie uczucie jest nam potrzebne zawsze, w każdym wieku, bez względu na wiek, status społeczny. Właśnie taka miłość jest tematem filmu Niezawodny system Izabeli Szylko. Jednak nie jest to kolejna komedia romantyczna lub wyciskający łzy dramat o rozdzielonych kochankach, ale mądra i pełna ciepła opowieść o uczuciu do ukochanego, które trwa nawet po jego śmierci.
Miłość jest jednym z najpopularniejszych tematów filmów, nie tylko amerykańskich. Fabuła komedii romantycznych jest prosta: perypetie dwojga kochanków kończące się pojednaniem z nadzieją na ślub i bajkowe „żyli długo i szczęśliwe”. "Kocha, lubi, szanuje", czyli najnowszego dzieła Johna Requy i Glenna Ficarry nie można zaliczyć do grupy przesłodzonych i przewidywalnych komedii romantycznych. Oczywiście dużo jest w tym filmie miłości. Można powiedzieć, bohaterowie nią oddychają.
„Do diabła z miłością” komedia romantyczna z 2003 roku. Film zrealizowano w konwencji kina lat 60- tych. Błyskotliwe gagi, muzyka w klimacie swingu, klasycznego jazzu. Dla zwolenników takich klimatów nie lada gratka. Muzyka jest ważnym elementem, w niektórych momentach film wchodzi w klimat musicalu. Dźwięk tworzy zgrabną całość wraz ze scenografią, uroczą grą aktorów, czy ich eleganckimi ubiorami. W tej przestrzeni film nawiązuje do „Diabeł ubiera się u Prady”.
Jedząc banana pomyślałem: najgorsze co może mnie dziś spotkać to to, że jedzony przeze mnie banan upadnie na podłogę a mi zrobi się z tego powodu przykro i zostanę bez kolacji. Wkrótce jednak stała się rzecz gorsza, obejrzałem film "Zaciemnienie" i o mały włos banan nie wrócił do swej skóry.
„Dziewczęta z Auschwitz", film dokumentalny Kingi Wołoszyn-Świerk. W późny wtorkowy wieczór obejrzałam wstrząsający materiał o rzeczywistości obozowej widzianej przez funkcjonujące w nim kobiety. Film miał swą premierę telewizyjną. Słowa kilku kobiet, ich spojrzenia pełne bólu mimo upływu lat dotykają głęboko. Ich powrót do ciemnych dni jest wysiłkiem. Jest otwarciem tego co tli się pod powieką.
Natknąłem się ostatnio w sieci na ciekawy film prądu niezależnego. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że obraz ten jako jeden z nielicznych pod względem układu semantycznego szczególnie w warstwie formalnej bije na głowę nie tylko obrazy swoich kolegów półprofesjonalistów, ale też profesjonalistów. Dlaczego? Bo forma, bez nadmiaru efektownych środków artystycznych i sztampowych rozwiązań idealnie odwzorowuje treść. Wewnętrznym więc moim nakazem jest próba zmierzenia się z analizą tego filmu. Oczywiście piszę o krótkometrażowy dokumencie „Paragraf na bierność” Agnieszki Opyt i Dominika Krawczyka.
„Alicja w Krainie Czarów” z 2010. Film powstał na kanwie książki Charlesa Lutwidge'a Dodgsona (pseudonim Lewis Carroll) pod tytułem „Przygody Alicji w Krainie Czarów”. Nie jest to moja ulubiona książka. Wcześniejsze ekranizacje oglądałam przypadkiem. Alicję Tim'a Burton'a obejrzałam niedawno, właśnie ze względu na ciekawy warsztat tegoż reżysera. Jak również dla „zawieszenia” oka na moim ulubionym aktorze - numer dwa na mojej prywatnej liście: Johnny'm Depp'ie.
Oglądając procesy sądowe zwłaszcza te o zabójstwo człowiek nigdy nie zastanawia się nad motywami oskarżonego. Nie jest tak jednak w przypadku poruszającego filmu Joela Schumachera „Czas zabijania” opartego na bestsellerowej powieści mistrza powieści prawniczej Johna Grishama.
Uważam się za małego fana serii Mission Impossible, więc moja opinia może niestety nie być obiektywna. Ale czy recenzja filmu powinna być w ogóle obiektywna? W końcu chodzi o wyrażenie własnych przemyśleń, a nie dostosowanie się do większości widzów czy krytyków filmowych. Nawet jeśli płynie się pod prąd i wiatr w oczy wieje. Zatem po tym krótkim wstępie mogę napisać kilka słów o najnowszych przygodach Ethana Hunta.
Już piątego stycznia na ekranach polskich kin pojawi się "Sherlock Holmes. Gra cieni". Nim jednak widzowie wybiorą się na seans kolejnych przygód duetu Holmes - Watson warto, żeby przypomnieli sobie, co działo się w pierwszej części.
„Zakochać się”- Główne role zagrali: Meryl Streep („Diabeł ubiera się u Prady”, „Pożegnanie z Afryką”) oraz Robert De Niro („Ojciec Chrzestny II”, „ Harry Angel”). Dwóch wybitnych aktorów daje gwarancję wartościowego filmu. Obraz nie porywa efektami specjalnymi, podkręconą dramaturgią. Jest prosty, wręcz banalny. Koncept filmu jest spójny: nie nachalna muzyka i nie wymuszone sceny. W swej prostocie jest uroczy.
"Różyczka" - to słowo - klucz legendarnego filmu Orsona Wellesa, twórcy, którego miłośnikom kina nie trzeba przedstawiać. Przez cały film, zarówno widzowie jak i bohater filmu - dziennikarz, będą próbowali dowiedzieć się kim w życiu sławnego magnata prasowego, kandydata na gubernatora, była owa Różyczka. I dlaczego właśnie to słowo było ostatnim wyszeptanym wyrazem przez konającego człowieka. Film z 1941 roku, wyreżyserowany przez Wellesa, który zagrał w nim również główną rolę, jest na obecną chwilę filmem - symbolem. Wtedy niekonwencjonalny i odrzucony przez publiczność (podobnie jak sam twórca), dziś zachwyca wizjonerstwem i pomysłem. Pomimo Oscara za scenariusz i dwóch innych nominacji, nie przypadł on do gustu masom.
Paul Schering – producent i pomysłodawca serialu "Skazany na śmierć" – także i w swym pełnometrażowym filmie proponuje nam solidne, męskie kino. Eksperyment to produkcja dla ludzi o mocnych nerwach. To film wręcz gęsty od przemocy. Myślę, że nie wszyscy wytrwają do końca. Niemniej eksperyment rozgrywający się na ekranie wciąga. Widz chce wiedzieć, jak to wszystko się zakończy, choć to chora ciekawość. Bo jak inaczej nazwać zjawisko, kiedy przez cały niemal film oglądamy ludzkie cierpienie i poniżanie spowodowane przez inne istoty ludzkie?
