Kolejny raz inny film, inne kino. Angielska komedia w każdym calu z ich uroczym dowcipem, tutaj niekoniecznie pure nonsensownym lub a'la Monthy Python ale z całym ich sztywniactwem, które jest tak eleganckie, z klasą, dżentelmeńskie. Historia podobno oparta na faktach, przynajmniej ten główny fakt, to istnienie tytułowego radia, które nadawało w połowie lat 60-tych 24 godziny na dobę muzykę i było pirackie, nadając ze statku pływającego wokół wybrzeży Wielkiej Brytanii.

Ciężko ten film zaklasyfikować czy to do komedii, jakim w założeniu miał być bo jest może ze dwa, trzy gagi, może nawet nie gagi a zdania, które śmieszą a nie cała sytuacja czy też może do horroru, ponieważ rzecz się dzieje wśród wampirów.

Podejrzewałem, że choć może będzie trochę elementów horroru komediowego ot chociażby z filmów Mela Brooksa ale też pudło. Obsada podobna do "Ile waży koń trojański", komediowość miała niby być zagwarantowana dzięki aktorom podebranym z Show Majewskiego znowu pudło.

Po obejrzeniu 10 minut filmu miałem wielką nadzieję, że dostałem w swoje łapska dzieło z gatunku cyniczno-ironiczno-prześmiewczego, które z wielką radością oglądnę w przyszłości jeszcze wiele razy. Tak właśnie reaguję na tego typu filmy, wracam do nich wielokrotnie, aby nic mi nie umknęło. "Co nas kręci, co nas podnieca" Woodyego Allena zapowiadał się znakomicie, niczym hamburger z McDonald's na billbordach. Ale niestety z biegiem czasu, ten wysoki, otwierający scenariusz poziom opada i opada, aż w pewnym momencie nawet nuży. Szkoda.

To na wstępie powiem tak: Jennifer Aniston ("Przyjaciele", "Sztuka zrywania", "Bruce Wszechmogący"), Scarlett Johansson ("Vicky Cristina Barcelona", "Iron man 2", "Prestiż", "Między słowami" ), Jennifer Connelly ("Dzień, w którym zatrzymała się Ziemia", "Droga do przebaczenia", "Hulk", "Piękny umysł"), Drew Barrymore ("Wszyscy mają się dobrze", "Aniołki Charliego", "Donnie Darko"), Ben Affleck ("As w rękawie", "Daredevil", "Zapłata", "Pearl Harbor", "Armageddon"), Justin Long ("Wrota do piekieł", "Szklana pułapka 4.0", "Smakosz"), Bradley Cooper ("Drużyna A", "Wszystko o Stevenie", "Kac Vegas", "Polowanie na druhny") to grupka dość znanych ludków, która wystąpiła w tym filmie. Czy to plus dla filmu? To zależy...

Jackie Chan gra Boba Ho - nieudacznika, frajera w ulizanych włosach i okularach. Brakuje mu gustu, chodzi ciągle w wytartym swetrze. Jest nudnym sprzedawcą długopisów nic wiec dziwnego, że dzieci jego ukochanej nie darzą go szacunkiem i sympatią. Jednak kobieta, która potrzebuje statecznego i ułożonego mężczyzny u swojego boku, uwielbia z nim spędzać czas. Pewnego razu niespodziewanie musi wyjechać i zostawia wściekłe i bardzo złe dzieci ze swoim nieudolnym sąsiadem.

No tak zapomniałam wspomnieć, że pod przykrywką grzecznego i miłego sąsiada, kryje się agent CIA. Kiedy wszytko zaczyna się układać i dzieciaki zaczynają traktować go po przyjacielsku pojawia się jego największy wróg, który przysparza naszemu agentowi wiele problemów.

Jak dotąd wszystkie filmy o których pisałam na Hitosferze oceniałam pozytywnie i dawałam im wysokie noty. Moim zdaniem łatwiej jest pisać o filmach, które nam się podobają, niż o takich które są nudne i mało ciekawe, a czasem nawet głupie. Czasem wychodzimy z kina z niesmakiem oraz przeświadczeniem o zmarnowanym czasie i pieniądzach, więc żeby Wam tego zaoszczędzić napisałam recenzję o filmie "Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Złodziej pioruna".

Skuszona reklamą i zadziwiającym plakatem wybrałam się ostatnio na ten film do kina. Opowiada on historię nastolatka, który wiedzie sobie spokojne życie dopóki nie dowiaduje się, że jego ojcem jest nie kto inny jak król mórz i oceanów Posejdon.

Z zaciekawieniem śledziłam rozdanie Złotych Globów mimo tego, iż niektórych nominowanych filmów nie miałam możliwości oglądać. Trzymałam kciuki za "Avatara" choć chyba niepotrzebnie, gdyż doskonale sobie poradził. Zbliżają się Oskary, a ja zmieniłam swój typ. Nie wiem czy urok osobisty i powalający uśmiech głównego bohatera. Czy może sentyment do ukochanego filmu z lat młodości o lekarzach z ostrego dyżuru, zmusza mnie do tego, aby z całych sił kibicować filmowi Jasona Reitmana „W chmurach” z Georgem Clooneyem w roli głównej.

„Wreszcie prawdziwa komedia” to hasło reklamowe najnowszej polskiej produkcji „Ciacho” jednoznacznie sugerujące eksplozję na którą wszyscy czekają. Do mnie tego typu zapowiedzi nie przemawiają ale skłamałbym gdybym powiedział że szedłem do kina z przymusu. Bo któż z nas nie ma czasami ochoty na zerknięcie na to co jest obecnie śmieszne na naszym lokalnym podwórku.

Poza tym nazwisko reżysera nie było mi obojętne. Patryk Vega, twórca m.in. niezwykle przejmującego sensacyjnego obrazu Pit Bull to postać obracająca się w sferze kryminalnych opowieści która tym razem postanawia zmierzyć się z komedią. Nie odbiega jednak daleko od swoich poprzednich scenariuszy bowiem w „Ciachu” jak zwykle opowiada o policjantach.

Historia legendarnego koncertu Woodstock jest z pewnością doskonałym materiałem na film. Napisano i powiedziano już o nim wiele i co by nie mówić stał się kultowym wydarzeniem muzycznym które skierowało kulturę popularną na inny tor.

Tym razem opisania tego podjął się Ang Lee czyli reżyserska ekstraklasa, zdobywca Oskara za „Tajemnice Brokeback Mountain”. Zrobił to w bardzo ciekawej formie. Zaadoptował autobiograficzną powieść Elliota Tibera, człowieka który sprawił, że festiwal został zorganizowany w okolicy podupadającego motelu jego rodziców. Ratuje dzięki temu ich przed bankructwem, a El Monaco (bo tak się nazywa motel) staje się bazą i centrum dowodzenia koncertu.

"Ricky" to najnowsza produkcja Francoisa Ozon twórcy takich obrazów jak "Basen" czy "8 kobiet". Prowokacja to główna broń tego francuskiego reżysera więc nie zabrakło jej i w tym filmie.

Od pierwszych minut widz zapoznaje się z dramatyczną opowieścią młodej matki która przyszła prosić o pomoc do ośrodka socjalno-opiekuńczego. Kobieta sugeruje chęć oddania jednego z jej dzieci do rodziny zastępczej gdyż nie jest w stanie poradzić sobie w ich opiece.

Dalej to już retrospekcja pozwalająca zrozumieć okoliczności tej sytuacji. Samotna matka wychowująca kilkuletnią córkę zakochuje się w mężczyźnie z pracy , buduje z nim związek z którego rodzi się syn imieniem Ricky.

Podróż w oparach gorzałki i papierosów

Skandynawska komedia, zabrzmiało mi dobrze i na dobre mi wyszła. Może nie umierałem ze śmiechu, ale taki humor świetnie komponuje się z surowym skandynawskim klimatem. Tak najkrócej mogę określić ten film. Niby zabawny, ale w swej zabawie nostalgiczny i smutny, bowiem opowiada o doskwierającej samotności 30-letniego mężczyzny w trudnym okresie życiowym. Opuszczony przez dziewczynę, która zdradza go z najlepszym przyjacielem wprowadza na ekran zgorzkniałego i znudzonego życiem człowieka. Informacja o tym, że jest ojcem jej dziecka sprawia, że staje na nogi i zaczyna swoja wielką podróż. Podróż, która ma uzdrowić i zaleczyć jego zbolałe serce.

O rany, jak ja kocham filmy, które tak pozytywnie potrafią mnie zaskoczyć! Siada człowiek w fotelu, godzi się na to, że ten czas może być tak stracony jak ostatni kupon w Lotto, ale co tam? Przecież robimy to zazwyczaj w wolnym czasie, więc cóż mamy do stracenia?
"Radio na fali" czy też jak kto woli "Boat That Rocked" to poplątanie komedii, dramatu oraz filmu muzycznego. Ba, i to jak muzycznego! Chciałoby się wykrzyczeć "Rock 'N Roll Baby!", ale będę łaskawy o tej porze dla swoich sąsiadów, których średnia wieku wynosi tyle, ile sekund jest w minucie.

Muszę przyznać, że film zaciekawił mnie od samego początku, gdy w Internecie ukazały się pierwsze trailery i plakaty. Po ich obejrzeniu od razu włączył mi się mój ukryty chromosom zombie-maniaka : ) Jako, że jest mało wybitnych filmów o żywych trupach i od genialnego według mnie „Świtu żywych trupów” z 2004 roku nie ukazało się nic godnego uwagi, byłem do niego dość sceptycznie nastawiony. Postanowiłem jednak sprawdzić co przynosi nam już równie nadgnity ze starości niczym zombiaki rok 2009 : ) Czym zachęciły mnie owe trailery? Chyba przede wszystkim dość nietypowym połączeniem ośnieżonych gór, hitlerowskich żywych trupów i grupy młodych ludzi z jakiś przyczyn w tej malowniczej scenerii stawiających im czoło. To tyle tytułem wstępu, teraz postaram się Wam rozłożyć film na czynniki pierwsze.

Komedii akcji w wykonaniu Jackie Chana chyba nikomu nie trzeba przedstawiać ani specjalnie rekomendować. Gdy dorzucimy do niego Owena Wilsona (m.in. „Armagedon”, „Anakonda”, „Poznaj mojego tatę”) możemy być pewni porządnego kina. I tak właśnie jest tez w tym przypadku. Dostajemy naprawdę porządny kawał amerykańskiej kinematografii z niesamowitymi scenami walki i jeszcze lepszym humorem.

Co nieco o fabule.

Fabuła, jak to przeważnie bywa w takich filmach, jest prosta niczym scenariusze komedii z Louis de Funès’em. Jest jeden wątek główny, który jest tylko torem po którym toczą się akcje mające na celu rozśmieszyć odbiorcę.

Agnes Jaoui i Jean-Pierre Bacri są nieodłączną parą w życiu prywatnym i w filmowej sztuce. To francuskie małżeństwo reżyseruje i pisze scenariusze do filmów, w których gra i zazwyczaj są to pierwszoplanowe role. Tak było w przypadku „Gustów i guścików” z 2000 roku, które zostały uhonorowane francuskim Cezarem. Bacri występował u boku takich aktorów jak Gerard Depardieu i Monica Bellucci, w fabularnych adaptacjach przygód słynnych Galów: Asterixa i Obelixa. Na swoim koncie ma również główną rolę w obrazie genialnego Luca Bessona, „Angel-A”.

Wielu rzeczy spodziewałbym się od naszych zachodnich sąsiadów, jednak o wyprodukowaniu dobrej bajki nawet przez chwilę nie pomyślałem. Niemieckie kino ma swój toporny klimat, dorzucając to tego charakterystycznie brzmiący język, można szybko się zrazić. Produkcje kierowane do młodego widza, mają ten plus, że oprawiane są w dubbingowe wersje. Dzięki temu zabiegowi, można całkowicie zapomnieć o pochodzeniu filmu. Jednym z nich jest nowa bajka zatytułowana „Wyspa dinozaura 2” (dystrybutor Monolith Video).

Był okres kiedy komedie romantyczne wyrastały jak grzyby po deszczu. Ich ilość świadczyła o poziomie, który sobą reprezentowały. Z worka przeciętności i częstej tandetności wyłowienie czegoś naprawdę wartego uwagi było trudne. W końcu filmowcy wzięli na wstrzymanie. Skupiając się na konkretach sprawili, że humorystyczne opowieści z miłosnym zabarwieniem nabrały odpowiedniej formy, która w pełni usatysfakcjonuje średnio wybrednego widza. Dla tych naprawdę wymagających, produkcje te nie zwrócą ich uwagi. Dobrze, że prawdziwych koneserów jest nadal jeszcze garstka.

Dwaj byli soulmeni i zarazem starzy kumple: Louis Hinds (Samuel L. Jackson) oraz Floyd Henderson (Bernie Mac) wyruszają w długą podróż przez USA, aby wystąpić wspólnie na koncercie ku pamięci kolegi z zespołu. Oczywiście spotka ich po drodze wiele różnych niespodzianek, ponieważ nie zdecydowali się na lot samolotem, tylko na jazdę samochodem (rzecz jasna to musiało tak wyglądać).

"Soul men" to kolejny "film drogi" (ang. road movie). Ten akurat jest dodatkowo muzyczny i nie ma możliwości, aby nie przypomniał nam się rewelacyjny "Blues Brothers".

Od dawna wiedzieliśmy, iż powstanie kontynuacja rewelacyjnej części pierwszej. Czekania było nie mało, ale wreszcie jest - "Madagaskar 2". Po raz kolejny możemy oglądać zabawne perypetie lwa Alexa, zebry Martyego, hipopotamicy Glorii, żyrafy Melmana oraz szalonych pingwinów, które doczekały się nawet swojej własnej krótkometrażowej produkcji ("Pingwiny z Madagaskaru: Misja Świąteczna").

Na początku animacji dowiadujemy się jak Alex trafił do zoo w Nowym Jorku, a za chwilę mamy krótkie streszczenie części pierwszej, najwidoczniej dla tych którzy jej nie widzieli.

Kolejna głupkowata, amerykańska komedia. Ta jednak ma pewien rozmach, ponieważ scenariusz kręci się wokół muzyki i koncertów zespołu rockowego, więc nie jest tak totalnie bezpłciowo. Czasem jest żenująco, czasem zabawnie, więc nie zaliczę "The Rocker" do totalnego dna, kilka scen może widza naprawdę rozbawić. Fani muzyki rockowej będą odrobinę więcej zadowoleni, ale naprawdę tylko odrobinę. A o czym opowiada "The Rocker"?

Nareszcie inteligentna komedia z Hollywood. Takie rodzynki cieszą mnie ogromnie, bo gdy już tracę wszelką nadzieję i szacunek dla kina amerykańskiego to pojawią się światełko w tunelu i ratuje na pewien czas kinematografię zza oceanu. Bo chyba wszyscy mamy dość płytkich żartów, które nawet już nie śmieszą tylko zwyczajnie irytują i odstraszają. Ten tytuł przedarł się przez ogólnie panujące schematy, dostajemy coś ciekawego.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na Kevina Costnera, który powraca na ekrany kin. Trzeba przyznać facetowi, że ostatnio się nie przemęcza. Ostatnio zagrał w "Mr. Brooks" z 2007 ,a wcześniej "The Torilla Curtain" w 2006 roku.

Kolejny film z kategorii "łatwy, lekki i przyjemny". Ewidentna komedia romantyczna na wieczory we dwoje. I pomimo tego, że przed połową filmu znamy już zakończenie to i tak nieźle się go ogląda. W rolach głównych zobaczymy Ume Thurman, Colina Firtha, Jeffreya Deana Morgana. Pan Morgan może i znaną twarzą nie jest, ale w tym filmie akurat jest bardzo przyjazną twarzą za którą trzyma się kciuka lub nawet dwa. Historyjka jest już oklepana do granic możliwości, więc nie można tutaj mówić o czymś nowatorskim i odkrywczym.