Film ten wywołał we mnie fale różnych refleksji i jeszcze przez parę dni po obejrzeniu go, kiedy tylko miałam chwilę na zatopienie się w swoich własnych myślach, myślałam właśnie o "La vita e bella". Pierwsza, którą podzielę się z Wami brzmi: TO DZIEŁO TRZEBA ZOBACZYĆ.
„Ta historia jest prosta ale trudna do opowiedzenia” usłyszymy na początku filmu. Według mnie jest zupełnie odwrotnie. To trudna historia, opowiadająca dramat holokaustu, który dotknął pewną włoską rodzinę, opowiedziana w prosty i chwytający za serce sposób.

Przygody Doriana zagościły wreszcie na ekrany polskich kin, dokładnie rok po światowej premierze. Możemy rzec tylko - trudno, przywykliśmy. Jednak czy jest nad czym rozpaczać? Jak dla mnie film mógłby mieć i poślizg trzyletni albo dziesięcioletni. Może dzięki temu miałbym szansę go ominąć, a tak to muszę z grymasem na twarzy napisać te kilka linii tekstu.
"Dorian Grey" jest ekranizacją znanej na całym świecie powieści Oscara Wilde'a. Od razu chcę nadmienić, iż książki nawet nie widziałem na oczy, nie mówiąc o czytaniu. Szczerze mówiąc jeśli miałbym czytać tyle książek co oglądam filmów, to musiałbym rzucić pracę a tego w planach nie mam.

Kino francuskie. Dla odmiany. Obejrzałem ten film bez większego przekonania, recenzje na Filmwebie mówiły o filmie dobrym, polecanym więc czemu nie. Spojrzałem na głównego aktora. Hm...nie znam zbyt dobrze kina francuskiego choć wychowałem się na komediach z de Fuinesem lub filmach gangsterskich z Belmondo i Delonem, ale znam nieźle wybitniejszych aktorów ich kina i takim zdecydowanie jest Daniel Auteil. Zaryzykuję stwierdzenie, że tak jak w 90% filmów gra Depardieu, nawet choćby w epizodzie, tak podobnie przemyka przez ekrany i listy płac francuskich produkcji Auteil, aktor charakterystyczny i zdecydowanie wybitny.

Kolejny raz inny film, inne kino. Angielska komedia w każdym calu z ich uroczym dowcipem, tutaj niekoniecznie pure nonsensownym lub a'la Monthy Python ale z całym ich sztywniactwem, które jest tak eleganckie, z klasą, dżentelmeńskie. Historia podobno oparta na faktach, przynajmniej ten główny fakt, to istnienie tytułowego radia, które nadawało w połowie lat 60-tych 24 godziny na dobę muzykę i było pirackie, nadając ze statku pływającego wokół wybrzeży Wielkiej Brytanii.

Dzisiaj inny film i inne kino. Filmem tym zainteresowałem się kiedyś z kilku powodów. Scenariusz i reżyseria oraz jedna z drugoplanowych ról to jedna i ta sama osoba: Pani Smith, żona jednego z najbardziej kasowych aktorów na świecie, wpływowych (dzięki przyjaźni z Tomem Cruise'm i przynależności do sekty scjentologów) - Willa Smitha. Przeczytałem biografię Cruise'a, w większości poświęcona działalności aktora w tej sekcie i chcąc nie chcąc wyrobiłem sobie lub może mocniej utrwaliłem swoje zdanie na jej temat. Mimo, że należą do niej tak ulubieni przeze mnie aktorzy jak Will Smith, John Travolta czy nawet Cruise.

Rzadko możemy zobaczyć coś w kinie co zostanie w naszej świadomości przez dłuższą chwilę. Rzadko możemy zobaczyć film, który zmusi nas do myśleniem co posiadamy i w jakiej sytuacji obecnie się znajdujemy. Arcydziełem, bo tak mogę nazwać ten film był "Cela 211", który to miałam zaszczyt oglądać. Nie jest to film łatwy i przyjemny w odbiorze. Jest to film agresywny, wulgarny, jest to film, który nie pokazuje kolorowego życia przepełnionego samymi przyjemnościami. Jest to kawał dobrego mocnego i przejmującego kina.

W któryś z ciepłych wieczorów zacząłem przeglądać zbiór swoich filmów, takich do obejrzenia a mam ich mnóstwo. Czekają sobie spokojnie w kolejce. Często dzielę filmy na filmy np. gatunku jaki lubię, lubianego przeze mnie aktora lub reżysera. W tym przypadku akurat lubię Eda Harrisa, zdaniem np. Jennifer Lopez - najbardziej męskiego aktora amerykańskiego. Zasiadałem więc z zaciekawieniem do filmu.

Film wspaniały, bardzo emocjonujący, grający na takich innych nutkach naszego umysłu niż zazwyczaj.

Dla fana The Beatles, Johna Lennona to lektura obowiązkowa. Z przyjemnością oglądałem ten film delektując się fabułą, grą aktorską, doskonałym klimatem, różnymi smaczkami i przemycanymi w filmie jak np. akord z "A Hard Day's Night" - bodajże najsłynniejszy w dziejach muzyki riff gitarowy składający się z jednego akordu - i biegnącym w scenie początkowej filmu Johnem - jakby przed uciekającymi fanami w filmie o tym samym tytule co piosenka. Tak będzie biegł za kilka lat.

To na wstępie powiem tak: Jennifer Aniston ("Przyjaciele", "Sztuka zrywania", "Bruce Wszechmogący"), Scarlett Johansson ("Vicky Cristina Barcelona", "Iron man 2", "Prestiż", "Między słowami" ), Jennifer Connelly ("Dzień, w którym zatrzymała się Ziemia", "Droga do przebaczenia", "Hulk", "Piękny umysł"), Drew Barrymore ("Wszyscy mają się dobrze", "Aniołki Charliego", "Donnie Darko"), Ben Affleck ("As w rękawie", "Daredevil", "Zapłata", "Pearl Harbor", "Armageddon"), Justin Long ("Wrota do piekieł", "Szklana pułapka 4.0", "Smakosz"), Bradley Cooper ("Drużyna A", "Wszystko o Stevenie", "Kac Vegas", "Polowanie na druhny") to grupka dość znanych ludków, która wystąpiła w tym filmie. Czy to plus dla filmu? To zależy...

Amerykanie. Naród bohaterów. Potrafią negocjować z UFO, wiedzą jak zniszczyć wampiry, mają najlepszą broń, najlepszych naukowców...wszystko mają najlepsze. Taki obraz Amerykanów kreują filmy produkowane w Hollywood. Mimo takiego zachwytu nad potencjałem narodu amerykańskiego, powstał film, który pokazuje, iż nie wszystko co robią Amerykanie jest słuszne i najlepsze.

Akcja filmu rozgrywa się w Bagdadzie w 2003 roku. Roy Miller (w tej roli przystojny Matt Damon;)), oficer amerykańskiej armii wykonuje zadanie, którego celem jest odnalezienie broni masowego rażenia.

Lubię mocne filmy, których akcję można powiązać z codziennym życiem. No może nie takim naszym, polskim, ale w tym w USA w dokładniej Nowego Jorku. I tak oto dostajemy film sensacyjny z aktorami, których nie trzeba nikomu przedstawiać: Ethan Hawke, Richard Gere, Don Cheadle, Wesley Snipes. Szkoda, tylko, że wszystkich na końcu pożera wilkołak... no dobra żartowałem, ten film jest dramatyczny i poważny zarazem, nic tam śmiesznego nie znajdziemy. Zatem wesołkom podziękujemy.

Film sprytnie splata losy głównych bohaterów, którzy pracują w policji. Każdy z nich ma swoje zagmatwane życie, które z biegiem akcji zakręca się jeszcze bardziej.

Są czasem takie filmy, które pozornie nieatrakcyjne nie pozwalają Ci oderwać się od ekranu. Nie zwróciłbym uwagi na ten film, nie przepadam za biografiami ale interesują mnie wszystkie projekty Seana Penna (i ten facet był mężem Madonny?).

Film oparty na faktach, biografia „dziwnego” studenta (bo który młody chłopak rezygnuje z fajne bryczki jaką mu chce sprezentować ojciec, buntuje się bo odkrywa sekrety rodzinne jakich miliony w dzisiejszym świecie?) który wyrusza w podróż życia. Piękne obrazy pokazujące zwyczajne Stany Zjednoczone, Góry Skaliste, bajeczna Alaska.

Podróż w twórczość Ridleya Scotta można porównać do chodzenia po polu minowym samych znakomitych pozycji filmowych. Gdzie się nie ruszymy to wybucha coś co na długo utkwi nam w pamięci.
Gdy pierwszy raz usłyszałem, że na ekranach w 2010 roku pojawi się kolejna interpretacja legendarnego bohatera wszystkich uciśnionych wykrzyknąłem z dezaprobatą, ale jak dowiedziałem się, że jego twórcą będzie wyżej wymieniony artysta od razu ściszyłem głos.
Sam dokładnie już nie wiem ile widziałem wersji „Robin Hooda”. Wiem natomiast, że ile by ich nie było to w jakiś sposób zawsze wywierały duży wpływ na młodych chłopców. To oni biegali z łukiem i strzałami chcąc za wszelką cenę trafić do celu. Tak samo do celu pragnął trafić Ridley Scott obsadzając w roli głównej Russela Crowe.

Początek jak z dobrze zapowiadającego się horroru. W takie rejony przeniósł widza Martin Scorsese w swoim kolejnym thrillerze pt. „Wyspa Tajemnic”. Do tak mrocznych obszarów ten jeden z największych reżyserów współczesnego kina w swojej twórczości jeszcze nie docierał.

Chcąc swoje spostrzeżenia dotyczące tego obrazu ubrać w metaforę to mógłbym go porównać do balonu który nadmuchiwany powiększa się do coraz większych rozmiarów i unosi szybko do góry. Jest jednak nieszczelny i w miarę upływu czasu coraz niżej dryfuje nad ziemią.

Czy zastanawialiście się kiedyś czym jest chrześcijaństwo, czy prawdy które wyznajemy są słuszne, czy zasady których przestrzegamy są godne naśladowania. Już od maleńkości uczymy się jak powstała nasza religia , ile to krzywd i cierpień doznali pierwsi chrześcijanie w obronie naszej wiary. Wszystkie dzieła literackie ukazują wiecznie prześladowanych wyznawców Jezusa często bezradnych i bezbronnych w swoim cierpieniu. Moje wyobrażenie o tamtych czasach było ukształtowane na tych właśnie książkach, natomiast film Agora zmienił w pewnym stopniu mój światopogląd.

Jak opowiedzieć prostą, banalną historię jakich wiele, żeby przykuć widza od pierwszych do ostatnich minut filmu? Na te pytanie na pewno potrafi odpowiedzieć Lone Scherfig, duńska twórczyni obrazu „Była sobie dziewczyna”.

Przenosząc nas w lata sześćdziesiąte reżyserka pokazuje jak 17-letnia Jenny (Carey Mulligan) ulega czarowi trzydziestoparoletniego Davida (Peter Sarsgaard), który widząc ją stojącą w strugach deszczu ze swoją wiolonczelą śmiało i niezwykle inteligentnie proponuje podwiezienie.

Muszę poinformować, iż Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej (Academy of Motion Picture Arts and Sciences), czyli instytucja, która przyznaje coroczne nagrody nazywane powszechnie Oscarami, schodzi na psy.
Film "The Hurt Locker. W pułapce wojny" dostał aż sześć Oscarów w kategoriach:
a) najlepszy film (???!!)
b) najlepszy reżyser (???)
c) najlepszy scenariusz oryginalny (?)
d) najlepszy montaż (??)
e) najlepszy dźwięk (???)
f) najlepszy montaż dźwięku (???)
A szczerze powiedziawszy to nie do końca jestem jestem pewien czy zasłużył na 1/3 z tych statuetek.

Jeszcze nie ucichły echa znakomitego „Rewersu” Borysa Lankosza a ponownie polski twórca wtrąca nas w czeluście komunistycznej Polski z wszechobecną bezpieką. Jan Kidawa-Błoński podejmując w swojej „Różyczce” ten trudny temat, próbuje zobrazować niechlubną, nie do końca rozliczoną część naszej historii obtaczając ją miłosną tragedią. Mnogość takich filmów w ostatnim czasie powoduje u mnie nieodparte wrażenie, iż nasze kino zaczyna namiętnie odgarniać stwardniałą skorupę tego systemu represji.

Z zaciekawieniem śledziłam rozdanie Złotych Globów mimo tego, iż niektórych nominowanych filmów nie miałam możliwości oglądać. Trzymałam kciuki za "Avatara" choć chyba niepotrzebnie, gdyż doskonale sobie poradził. Zbliżają się Oskary, a ja zmieniłam swój typ. Nie wiem czy urok osobisty i powalający uśmiech głównego bohatera. Czy może sentyment do ukochanego filmu z lat młodości o lekarzach z ostrego dyżuru, zmusza mnie do tego, aby z całych sił kibicować filmowi Jasona Reitmana „W chmurach” z Georgem Clooneyem w roli głównej.

W roku 2009, w polskich kinach zostało wydanych wiele filmów ukazujących koniec świata. Jedne były bardziej, drugie mniej realistyczne, ale wszystkie łączyło jedno - podobny przebieg wydarzeń. Następuje klęska na Ziemi , ludzie próbują się ratować i przetrwać ciężkie czasy, tylko jest jeden minus tych wszystkich filmów - są mało realistyczne. Oglądając "2012" byłam w szoku jak można z łatwością manewrować dużym samolotem pomiędzy walącymi się wieżowcami, lub w doskonały sposób uciekać przed rozstępująca się ziemią w pięknej limuzynie. Dlatego sceptycznie podchodzę do wszystkich produkcji tego typu.

Rzadko mam okazję żeby powiedzieć o filmie coś dobrego po czym bez zbędnych ceremonii nie pozostawić na nim suchej nitki. Taką mieszanką uraczyli mnie dwaj bracia Hughes twórcy „Księgi ocalenia”. I jakbym miał określić to co zrobili jednym zdaniem to ująłbym to jako strzał w kolano z niejasnych dla mnie pobudek
Ukazując futurystyczny świat 30 lat po straszliwej wojnie chcieli poruszyć głębsze prawdy zapominając całkowicie o tym że używając efekciarskich środków będących zlepkiem Mad Maxa z dowolnym „filmem drogi” i „Ślepą Furią” z Rutgerem Hauerem nie da się tego dokonać.

Powiem szczerze, „Fish Tank” zwiódł mnie trochę na manowce. Pierwsze sceny filmu wyraźnie zasugerowały mi, iż będzie to kolejna produkcja w której młoda, utalentowana osoba nie wiedząc co zrobić ze swoim życiem, mieszkając gdzieś na przedmieściach w nieciekawym środowisku, bez przyszłości, rozwija swój talent po czym dostaje szansę od losu i zostaje gwiazdą lub czymś w tym rodzaju. Nic bardziej mylnego. W miarę upływu scen zdałem sobie sprawę, że nie tędy droga i odetchnąłem z ulgą.

Od pewnego czasu coraz częściej i z coraz większą ciekawością obserwuję poczynania nowej fali polskich reżyserów młodego pokolenia. To co widzę napawa mnie optymizmem zwłaszcza, że tak jak dobrej polskiej muzyki tak i dobrego polskiego kina nigdy za wiele. I właśnie jednego i drugiego miałem okazję skosztować przy okazji nowej produkcji Jacka Borcucha „Wszystko co kocham”.
Postać ta znana jest szerokiej publiczności przede wszystkim jako aktor który wcielił się w rolę Stefana, jednego z dwóch głównych bohaterów wstrząsającego „Długu” Krzysztofa Krauzego. Od paru lat zaczyna zdobywać coraz to lepsze szlify na polu reżyserskim.

"The Perfect Sleep"... tytuł jest adekwatny do emocji towarzyszących podczas oglądania. Tzn. nie chcę być zbyt okrutny dla czyjejś pracy, 20 minut jeszcze można z godnością wytrzymać, ale kolejne minuty, to po prostu męczarnia. Wszystko się ciągnie jak guma Turbo i niesmak pozostawia taki sam jak ona. Dla tych co nie usnęli (lub nie usną) podczas oglądania tego tytułu, należy się wielka pochwała, zatem składam już gratulacje z tego miejsca.

Główna rola filmu, to "bardzo znany" aktor: Anton Pardoe. Człowiek, którego bym obsadził najwyżej w roli Horacego w serialu "Dr. Quinn".

"Ricky" to najnowsza produkcja Francoisa Ozon twórcy takich obrazów jak "Basen" czy "8 kobiet". Prowokacja to główna broń tego francuskiego reżysera więc nie zabrakło jej i w tym filmie.

Od pierwszych minut widz zapoznaje się z dramatyczną opowieścią młodej matki która przyszła prosić o pomoc do ośrodka socjalno-opiekuńczego. Kobieta sugeruje chęć oddania jednego z jej dzieci do rodziny zastępczej gdyż nie jest w stanie poradzić sobie w ich opiece.

Dalej to już retrospekcja pozwalająca zrozumieć okoliczności tej sytuacji. Samotna matka wychowująca kilkuletnią córkę zakochuje się w mężczyźnie z pracy , buduje z nim związek z którego rodzi się syn imieniem Ricky.

Podróż w oparach gorzałki i papierosów

Skandynawska komedia, zabrzmiało mi dobrze i na dobre mi wyszła. Może nie umierałem ze śmiechu, ale taki humor świetnie komponuje się z surowym skandynawskim klimatem. Tak najkrócej mogę określić ten film. Niby zabawny, ale w swej zabawie nostalgiczny i smutny, bowiem opowiada o doskwierającej samotności 30-letniego mężczyzny w trudnym okresie życiowym. Opuszczony przez dziewczynę, która zdradza go z najlepszym przyjacielem wprowadza na ekran zgorzkniałego i znudzonego życiem człowieka. Informacja o tym, że jest ojcem jej dziecka sprawia, że staje na nogi i zaczyna swoja wielką podróż. Podróż, która ma uzdrowić i zaleczyć jego zbolałe serce.

O rany, jak ja kocham filmy, które tak pozytywnie potrafią mnie zaskoczyć! Siada człowiek w fotelu, godzi się na to, że ten czas może być tak stracony jak ostatni kupon w Lotto, ale co tam? Przecież robimy to zazwyczaj w wolnym czasie, więc cóż mamy do stracenia?
"Radio na fali" czy też jak kto woli "Boat That Rocked" to poplątanie komedii, dramatu oraz filmu muzycznego. Ba, i to jak muzycznego! Chciałoby się wykrzyczeć "Rock 'N Roll Baby!", ale będę łaskawy o tej porze dla swoich sąsiadów, których średnia wieku wynosi tyle, ile sekund jest w minucie.

Filmy science fiction... Czym one rzeczywiście są? Czy tylko wymysłem bujnej wyobraźni reżysera czy też czymś więcej? A co jeśli kiedyś naprawdę się ziszczą? Jak zareaguje ludzka rasa przez lata karmiona tymi właśnie filmami jeśli rzeczywiście kiedyś spotkamy się z obcą rasą z odległej galaktyki? Jeśli tak jak ja lubisz filmy s-f zapewne nie raz zadawałeś sobie te pytania. Przeważnie odległe latami świetlnymi cywilizacje są przedstawione w takich filmach jako superinteligentne, wrogo nastawione i znacznie przewyższające nasz wiekowy dorobek istoty. Dysponują laserami, hologramami, ponad świetlnymi napędami i tym co tylko ludzka wyobraźnia jest w stanie wykreować.

Ostatnimi czasy zauważyłem, iż obecnie scena filmów grozy przechodzi poważny kryzys. Nie jest to kryzys spowodowany wypuszczaniem małej ilości filmów wymienionego wyżej gatunku. Wręcz przeciwnie, wychodzi ich dość sporo. Szkopuł tkwi w ich jakości. Zapewne koneserzy tego kina zauważyli, że jeśli chcą naprawdę poczuć dreszczyk na plecach muszą wracać do pozycji sprzed kilku lub nawet kilkunastu lat. Obecnie tym filmom brakuje przede wszystkim dobrej, mrocznej, przytłaczającej widza fabuły i klimatu. W poszukiwaniu strachu i adrenaliny wyruszyłem w internetową podróż poszukując czegoś godnego uwagi i naprawdę dobrego.

Z doświadczenia wiem, że filmy nagradzane na oscarowej gali są specyficzne i często trudne w odbiorze. Nie jest to kino ale mas, lecz bardziej skierowane do jego koneserów. Przez rozdaniem tegorocznych Oskarów wiele spekulowano nad ewentualnymi wygranymi. Osiemdziesiąta pierwsza z kolei gala przyniosła sporo niespodzianek, a pewniacy obeszli się tylko smakiem złotej statuetki.

Najwięcej, bo aż osiem nagród zdobył, obraz angielskiego reżysera Dannego Boyle’a "Slumdog: milioner z ulicy" (dystrybutor Monolith Video). Jego kariera filmowa ukształtowała się jak górskie pasmo, w którym zdobywał szczyty i odwiedzał niziny.