„Fisher King” powstał w 1991 roku. Ma już dwadzieścia lat! Mimo upływu czasu obraz jest świeżutki. Zachował wszystkie zapachy: od uczuć po kulinaria- choćby w uroczej scenie w chińskiej knajpce:) Reżyserem jest podziwiany przeze mnie wzdłuż, wszerz i wspak Terry Gilliam.
Film jest arcydziełem. To zdanie nie tylko moje ale i wielu innych. W głównych rolach obsadzono Robin'a Williams'a - numer jeden na mojej prywatnej liście aktorów. Przybliżać szczegółowo sylwetki nie trzeba. Wystarczy wspomnieć brawurową rolę w „Stowarzyszenie umarłych poetów”, czy „Hook”; oraz Jeffa'a Bridges'a - filmowego Jacka. W swym dorobku ma wiele ról, między innymi: „K-Pax”, „Drzwi w podłodze”, „Człowiek który gapił się na kozy”.

Clint Eastwood to żywa legenda kina. Znany z kapitalnych ról w takich hitach jak "Za kilka dolarów więcej", "Dobry, zły i brzydki" czy "Brudny Harry" od 1971 zajmuje się także reżyserką, w której radzi sobie równie dobrze, co po drugiej stronie kamery. Sam zresztą często występuje w swoich filmach. Z podwójnym udziałem mięliśmy między innymi do czynienia w osławionej "Rzece Tajemnic", "Za wszelką cenę" czy w miarę świeżym "Gran Torino".
Jako wielki fan Clinta, po obejrzeniu ponad 20 filmów z jego udziałem w produkcji bądź to jako reżyserem, bądź aktorem, poświęciłem ostatnio 2 godziny by zapoznać się z jego ostatnim dziełem – Medium. Tym razem były to niestety godziny zmarnowane.

Dzieło wybitnego twórcy Terry'ego Gilliam'a z 1996 roku. Kolejny film poruszający i wciągający od początku do końca. Gdy film się kończy, jest wielki niedosyt. Z niecierpliwością patrzę na napisy. Za każdym razem mam nadzieję że jednak ciąg dalszy zaraz nastąpi.
Powracam w tej chwili do dzieł mojego mistrza, bowiem już w najbliższą środę będzie jedyne w swoim rodzaju spotkanie. W ramach 11 Festiwalu Nowe Horyzonty przyjeżdża do Wrocławia właśnie ON. Człowiek o wielkiej i niezmierzonej wyobraźni. Jego filmy to perełki: smaku, muzyki. Wyważonej, zgrabnej fabuły. A przede wszystkim uczta dla wzroku- obrazy. Wyjątkowe i niepowtarzalne. Każdy film jest inny, ale każdy jest osobliwością i wydarzeniem.

Na ten film zwróciłem uwagę gdyż chciałem zobaczyć Davida Duchovnego w roli innej niż tych, z którymi go głównie kojarzę czyli serialowych np. Hank Moody w Californication czy Fox Mulder w Archiwum X. Dodając do tego Demi Moore grającą filmową partnerkę zapowiadało się całkiem ciekawie pomimo nawet niepopularnego reżysera, który napisał scenariusz na bardzo przyzwoitym poziomie.
Tak więc na początku filmu poznajemy pewną rodzinę, która wprowadza się do zamożnej dzielnicy na przedmieściach. Nie jest to jednak zwykła rodzina gdyż tak naprawdę są to pracownicy dużej firmy, którzy mają za zadanie popularyzować w nowo poznanym gronie znajomych i sąsiadów produkty tejże firmy zwiększając jej przychody. Zafascynowani stylem i poziomem życia udawanej rodziny sąsiedzi wpadają w pułapkę zazdrości i kupują te same rzeczy chcąc upodobnić się do przybyłych nie zważając na domowy budżet.

Tony Kaye znany jest w świecie kina z dwóch produkcji: Lake of Fire – dokumentu biorącego na celownik debatę na temat aborcji i American History X – filmu traktującego o środowiskach skinheadowskich w Stanach Zjednoczonych. American History X znane jest zaś z tego, że jest jednym z najlepszych debiutów reżyserskich w historii kina. Pierwszy film Kaye'a, który ujrzał światło dzienne, jest bowiem obecnie na 37 miejscu na liście najlepszych filmów portalu IMDb (Internet Movie Database) i na 21 miejscu rankingu Filmwebu. Jednocześnie, jest to jeden z moich ulubionych filmów – do czego przyczyniła się nie tylko doskonała fabuła ale i rewelacyjna rola Edwarda Nortona, wcielającego się w postać Dereka Vinyarda.

Do kina wybieram się stosunkowo rzadko. Stosunkowo, gdyż nie odpowiada mi stosunek jakości do ceny weń oferowany. Nie lubię bowiem przepłacać za oglądanie filmu, będąc otoczonym przez ludzi konsumujących popcorn i colę, czyniąc przy tym hałas większy niż salowe nagłośnienie. Raz na jakiś czas pojawia się jednak film, na który czekam z niecierpliwością od chwili pierwszych zwiastunów i informacji prasowych. Do powyższych należało między innymi "Drzewo Życia" znanego, mimo iż nieposiadającego dużego dorobku szpulowego, reżysera Terrenca Malicka.

„Aurora” - film reż. Cristi Puiu z 2010 roku. Film trwa trzy godziny. Jest linearnym zapisem jednego czy dwóch dni z życia czterdziestodwuletniego człowieka. Nie wiemy o nim nic. Nie ma żadnego zabiegu wprowadzającego nas w wydarzenia. Nie ma na początku retrospekcji która wraz z dalszym biegiem akcji pozwoli w lot zrozumieć intencje twórcy. Nie ma praktycznie muzyki, która stopniowałaby napięcie i wskazywała iż za chwilę coś się wydarzy. Nie ma w końcu bogatej warstwy słownej, która jest ważną częścią obrazu. Swym tempem film kojarzy mi się z „Między słowami”Sofii Coppoli. W jej filmie dialogi głównych bohaterów wprowadzają nas w kino filozoficzne. Kino słowa.

Przyznam szczerze, że na film ten trafiłem nie przez przypadek. Miałem po prostu ochotę na obejrzenie czegoś biograficznego, poczytałem kilka opisów różnych dramatów aż trafiłem na wzmiankę o geniuszu.
Pomyślałem, że to będzie ciekawe i od razu rozpocząłem oglądanie. I nie pomyliłem się.

Film zrealizowano w 2004 roku. Kilka dni temu został wyświetlony w telewizji. Pomimo upływu lat nie traci na swej wyrazistości przedstawionych postaci. Na ważności poruszanych spraw. Jest głęboką analizą rodziny.
Obraz łączy w sobie elementy dramatyczne i komiczne. Umieściłabym film w nurcie obyczajowym. Dlaczego? Temat filmu dotyczy naszej codzienności. Zmagania się z różnymi wyzwaniami przed którymi stawia nas życie. Nierzadko są to momenty dramatyczne, przepełnione wielkim ładunkiem emocjonalnym. Decyzje jakie zostaną podjęte zaważą na naszym życiu oraz życiu nam bliskich. W pierwszej chwili trudno objąć logiką lawinę zdarzeń. Wydaje się iż jest to koniec świata. I dalej nic, i dalej pustka. Lub rzucamy się w wir pracy, odgradzając się od zdarzenia- może czas się cofnie? Może znów będzie po staremu? Może ona wróci? Może praca znieczuli- tak mocno, do końca- i stale będziemy zagłuszać powstałą pustkę? Nagłą utratę?

Są filmy fascynujące. Są filmy refleksyjne. Są filmy do bani. Istnieją także produkcje, których cechą charakterystyczną jest możliwość przypisania im dobrze znanego polskiemu językowi sformułowania „wywołujący wrażenie”. Takim właśnie wywołującym wrażenie dziełem są „Dziewczyny z przemytu” (ang. Human Trafficking) wyreżyserowane przez Kanadyjczyka Christiana Duguay’a.
Tematem filmu jest handel porywanymi i zastraszanymi kobietami. Kobietami obdartymi z ludzkiej godności. Kobietami, które zostają siłą zmienione z podmiotu w przedmiot relacji międzyludzkich. Zmuszane do prostytucji są w stanie przeżyć kilka lat. Znerwicowane, zakażone chorobami przenoszonymi drogą płciową, okradzione z uczuć i ludzkich odruchów. Niewolnice w – chciałoby się rzec – wolnym świecie.

Film magiczny/tragiczny = interesujący. Film ten był wyświetlany w trakcie X edycji festiwalu Era Nowe Horyzonty. Moją uwagę przyciągnął w pierwszej kolejności niebanalny tytuł. Krótki opis filmu, oraz zdjęcia zamieszczone na stronie festiwalu upewniły mnie w przekonaniu iż będzie interesujący.
Sam film jest stworzony poprzez odwołania do kilku dzieł. Cytując za Jakubem Mikurdą ze strony internetowej Nowych Horyzontów: „Film miał być pierwotnie adaptacją powieści Adolfa Bioy Casaresa Wynalazek Morela. Nie uzyskawszy praw do ekranizacji, Quayowie skomponowali scenariusz w oparciu o m.in. Locus Solus Raymonda Roussela, Tajemnicę zamku Karpaty Juliusza Verne’a i Przyszłą Ewę Auguste’a Villiers de L’Isle-Adama. Demoniczny doktor Droz (noszący nazwisko XVIII-wiecznego zegarmistrza i konstruktora ludzkich automatów, Pierre’a Jaquet-Droza) porywa śpiewaczkę operową Malvinę.”

"Zielona mila" skrawek ludzkości. Ostatni port. W oddali łypie szklanym okiem wiekowa latarnia morska. Stare mewy przylatują tu po ciszę. Kamienisty brzeg nie przykuwa uwagi swym młodym pięknem, które dawno odeszło. Ścieżki życia są pogmatwane i niepewne jak wiara drżąca w sercu. Jak dąb pooranny zmarszczkami słońca i deszczu. Zimy i lata. Czas stawia nieubłagane kroki. Nie ma możliwości zatrzymania. Czas to mityczny atlas. Wielkolud którego nie sposób ogarnąć. Wzrokiem, myślą.

„Czarna Śmierć” jest to film w reżyserii Christophera Smitha, który ma w swoim dorobku raczej mało znane i niekoniecznie dobre filmy takie jak: „Lęk”, „Redukcja”, „Piąty Wymiar”. Postanowił kolejny raz spróbować zaserwować widzom trochę grozy i dreszczyku.
Akcja filmu dzieje się w średniowiecznej Anglii, którą nawiedziła epidemia dżumy. Z polecenia biskupa wyrusza ekipa, która ma za zadanie przyjrzeć się wiosce niedotkniętej chorobą i jednocześnie podejrzewanej o nekromancję. Po drodze zabierają ze sobą mnicha z zakonu, który ma być ich przewodnikiem.

Lubię westerny, cholernie je lubię. Ale pamiętam, że ostatnim mile przeze mnie wspominanym westernem był "Ostatni Mohikanin". Od tamtej pory nie nakręcono żadnego dobrego westernu. Aż do czasu. Dopiero jakoś 2 miesiące temu kiedy ogłoszono nominacje do Oscarów, pierwszy raz usłyszałem o tym filmie. Moją pierwszą reakcją na wieść że western braci Coen otrzymał 10 nominacji do Oscara, było zdziwienie. Western? No fuckin’ way. A jednak.
Ethan i Joel Coen’owie odwalili kupę dobrej roboty. I choć – jak to zwykle bywa – film nie dostał ani Oscara ani żadnej prestiżowej nagrody (nie licząc BAFTY) to jest to obraz co najmniej przyzwoity, a nawet dobry. Bo wszyscy dobrze wiemy że era westernów skończyła się na przełomie lat 80 i 90.

Nie mam zielonego pojęcia jak zacząć tą recenzję, w końcu "Wszystko w porządku" to strasznie pokręcony film. Nie, nie jest to kino ani trudne do zrozumienia, ani jakoś specjalnie ambitne. Ale ma w sobie taką pozytywną energię. Momentami płaczemy, a chwilami nie możemy powstrzymać się od śmiechu. Nie wiem czemu ale oglądając ten film, miałem wrażenie że przed oczami na ekranie widzę film pt. „Stosunki międzymiastowe” (Nanette Burstien) lecz w nieco ulepszonej wersji. Tematyka trochę inna, ale także mamy te wszelkie łóżkowe wstawki. Między bohaterami już niby skończone, ale w następnej scenie, znów widzimy ich razem w łóżku.

Hiszpańska produkcja, która właśnie tym (jak się później okazało – atutem), że jest hiszpańska nie przyciągnęła mojej uwagi. Jednak chęć oglądnięcia czegoś innego niż tanie komedie, przebiła wszystkie negatywne argumenty. Od niedawna dobre kino staje się dla mnie czymś bez czego nie umiem się obyć. Co mam na myśli mówiąc dobre? Przede wszystkim trzymanie w napięciu, niepewność narastająca z każdą minutą oraz pochłanianie przekazywanego obrazu jednym tchem.
Od dawna nie mogłam znaleźć czasu na jakikolwiek film. Mój wybór, który padł na „Sekret jej oczu” jest wręcz idealny, bo produkcja swoim całokształtem przemawia za tym, by zasiąść w fotelu i poświęcić te 2h swojego czasu.

"127 godzin" to bardzo specyficzny film. Masa zdawałoby się humorystycznych wstawek oraz wyciągniętych z kontekstu przerywników, czynią ten film właśnie specyficznym. Z jednej strony film opowiada historię młodego alpinisty, który w weekend wybiera się do tak zwanego Canyonlandu, natomiast z drugiej jest przeplatany wątkami z dzieciństwa oraz różnymi scenkami z życia Arona. Po oglądnięciu filmu polecam zaznajomienie się z całą historią pana Arona. Bodajże na YouTube jest w częściach dokument o nim.

"W dolinie Elah" ("In the Valley of Elah") to kolejny film poruszający bardzo delikatny temat, jakim jest wojna w Iraku. Reżyser i zarazem scenarzysta tej produkcji to znakomity Paul Haggis, odpowiadający wcześniej za scenariusze do takich filmów jak "Sztandar Chwały" ("Flags of Our Fathers"), "Listy z Iwo Jimy" ("Letters from Iwo Jima") czy "Miasto Gniewu" ("Crash"). Jak widać facet zna się na swojej robocie, a tematyka wojenna nie jest mu obca. Nie zdziwił mnie zatem fakt, że "W Dolinie Elah" dostał nominację do Oscara w 2008 roku w kategorii "najlepszy aktor pierwszoplanowy".

W końcu doczekałem się ciekawie zapowiadającego się filmu, którego reżyserem jest Edward Zwick. Biorąc pod uwagę, że spod jego rąk wyszedł „Ostatni Samuraj” czy „Krwawy Diament” można było oczekiwać całkiem dobrej produkcji. Charakter filmu może i jest inny ale Zwick udowodnił, że na pokazywaniu uczuć i relacji międzyludzkich w filmach to on się dobrze zna.

Czy kojarzycie film belgijsko-holendersko-niemiecki nakręcony w 1997 roku, pod tytułem "Pukając do nieba bram" ("Knockin' On Heaven's Door")? Film na którym zwyczajnie i bez żadnej hańby można się rozpłakać, oglądając ten dramatyczny koniec przy akompaniamencie piosenki w wykonaniu Boba Dylana – "Knockin on heavens door"? Kojarzycie może te świetnie zagrane role, w które wcielili się przebojowy Til Schweiger oraz ciamajdowaty Jan Josef Liefers? Jeżeli wiecie o czym mówię, to na pewno przyznacie mi rację, że produkcja ta zasługuje na miano filmu bardzo dobrego, a dla mnie nawet fenomenalnego i moralizatorskiego.

„Jąkała, jąkała” wołają dzieci na podwórku na tego kto ma wyraźne problemy z wypowiedzeniem jakiegokolwiek wyrazu, zdania. Jąkanie to zaburzenie mowy które w sposób niezwykle dokuczliwy potrafi uprzykrzyć życie nie tylko osobie dotkniętej przez to schorzenie. Kontakt z taką osobą jest utrudniony bowiem skutecznie zamyka jej osobowość dla innych. Problem jest jeszcze poważniejszy gdy jąkanie dotyka kogoś z naszego życia publicznego. Kogoś kto siłą rzeczy zmuszony jest to wypowiedzenia paru zdań na większym forum. Kogoś kto swoją pozycją zobowiązany jest do wygłoszenia przemówienia. Kogoś kto jest Królem.

11.09.2007 roku – to data premiery filmu na terenie USA. Zapewne nie był to przypadek, iż film o wojnie w Iraku został wyemitowany w kolejną rocznicę ataku terrorystów na wieżowiec World Trade Center. Co reżyser Nick Broomfield chciał widzom za pomocą tej daty przekazać? Może po prostu wybrał doskonały sposób na reklamę swojego filmu? Ostatecznie dopiął swego i dokładnie w kolejną rocznicę film ujrzał światło dzienne. A dziś niestety mało kto o nim pamięta, więc już na wstępie informuję, że jeśli nie widzieliśmy "Bitwy o Irak" - polecam.

Johnny Truelove (Emile Hirsch) to młody dealer narkotyków żyjący pod protekcją swojego ojca Sonnyego (Bruce Willis). Johnny w towarzystwie swoich oddanych kolegów jakimi są Frankie Ballenbacher (Justin Timberlake) czy Elvis Schmidt (Shawn Hatosy), spędza swoje życie przede wszystkim na ciągłych imprezach pełnych alkoholu i narkotyków. Gdy pewnego dnia dochodzi do kłótni pomiędzy nim, a jego kumplem od ciemnych interesów Jake'iem Mazurskym (Ben Foster) , w odwecie młody gangster Johnny porywa przyrodniego brata Jake'a – Zacka, mszcząc się w ten sposób. Konsekwencje tego czynu niestety będą dla większości bohaterów fatalne.

W 2000 roku zachwycałem się „Requiem dla snu”. Osiem lat później oscarowy „Zapaśnik” wywarł na wielu podobne wrażenie zgarniając zresztą masę cennych nagród. „Czarny łabędź” to kolejne dzieło Warrena Aronofskyego, które już powtarza sukces wcześniej wymienionych. A robi to bez większych problemów, fenomenalnie wciągając nas w świat baletu który z pozoru wydawać by się mogło czaruje bielą, lekkością i zmysłowością. Dla wielu z nas jest on też co prawda nie za specjalnie interesujący ale nie bójmy się. Praktycznie nie obcujemy tu z samą teorią baletu a raczej z doznaniami psychiki samych tancerek. Taniec schodzi na plan dalszy a pierwsze skrzypce odgrywa walka z samym sobą, walka o przetrwanie w tym hermetycznym zawodzie.

Polski film drogi z Markiem Kondratem (dziś koneserem wina, wtedy jeszcze aktorem), z niezmiennie piękną Magdaleną Cielecką i coraz bardziej popularnym Jackiem Poniedziałkiem. I to chyba tyle w temacie. Film można obejrzeć ale nie należy spodziewać się fajerwerków.
Wszystkie recenzje dotyczące tego filmu wspominają, iż „Trzeci” miał nawiązywać do filmu Romana Polańskiego „Nóż w wodzie”. Ponieważ nie widziałam tej produkcji, nie mam więc odniesienia. Obejrzałam „Trzeciego” bez żadnych porównań, oczekiwań.

Płatny kiler wykonujący ostatnie zlecenie przed udaniem się na zasłużona emeryturę. Brzmi znajomo? Zdecydowanie i wydaje się już dość wyeksploatowane przez kino. Jednak nie dla Antona Corbijna. Co ciekawe reżyser pokazuje, że ten temat nie musi być tak oklepany jak by się mogło wydawać. „Amerykanin” – bo taki nosi tytuł najświeższe filmowe dzieło Crobijna – rysuje losy zabójcy na zlecenie w nieco innym –może dla niektórych świeższym a dla innych po prostu odmiennym- niż dotychczas przedstawianym świetle.

Najnowszy film Paula Haggisa jest niczym brat bliźniak francuskiego thrillera "Pour elle" z 2008 roku. Czyżby scenarzysta filmów o słynnym agencie nie doceniał swoich widzów? A może po prostu sobie z nas zakpił? Główni bohaterowie "The next three days" (Russel Crowe i Elizabeth Banks) to stereotypowa para z amerykańskiego przedmieścia, która wiedzie szczęśliwe życie, wychowując kilkuletniego syna. Sielankowa codzienność zostanie jednak przerwana, gdy żonę nauczyciela z miejskiego liceum sąd uzna za winną morderstwa swojej szefowej.

Jakiś czas po seansie najnowszego „dziecka” Feliksa Falka długo się zastanawiałem nad tym jak silnie człowiek musi „naginać” swoją osobowość w dobie tak niewyobrażalnie trudnych czasów jakimi była II woja światowa, żeby przetrwać w zgodzie z innymi a przede wszystkim w zgodzie z samym sobą. Oczywiście wejście w skórę tytułowej bohaterki Joanny może okazać się karkołomnym wyzwaniem bo to co obserwujemy na ekranie to właśnie odwieczna walka między tym co powinniśmy zrobić a tym co nam się wydaje że zrobić musimy.

Kilka lat temu w Polsce doszło do niewyobrażalnego mordu jakiego dopuścili się na własnej matce jej dwaj synowie. Obcięli jej głowę i ukryli w szafie swojego pokoju w którym mieszkali jeszcze przez kilka dni. Z tą potworną historią zmierzył się Paweł Sala w swoim fabularnym debiucie „Matka Teresa od kotów” który już 17 września wchodzi na ekrany polskich kin.
Zasiadając w fotelu nie zdążyłem się w nim jeszcze dobrze usadowić a błyskawicznie wprowadzony zostałem w sensacyjną opowieść.

Obsesja, namiętność, pożądanie – słowa klucze do najnowszego filmu Atoma Egoyana pt.„Chloe”. Słowa na których opiera się większość dramatów światowego kina. Słowa bez których zazdrość i zdrada byłyby tylko pustymi wyrazami. I w końcu słowa których podwyższona temperatura może doprowadzić do rozkładu wszystkiego co znajduje się w ich zasięgu. W tym wypadku na celowniku tych pojęć znaleźli się Catherine (Julianne Moore),David (Liam Neeson) oraz tytułowa Chloe (Amanda Seyfried).