Człowiek czasem robi nieprzewidziane rzeczy, niestety nie rzadko głupie. Taka nasza natura, mamy wolną wolę i korzystamy z niej na każdym kroku (no może poza pantoflarzami, ale tych to nigdy nie zrozumiem). No więc stało się, nie wiem dlaczego, zasiadłem do tego filmu akcji klasy B, który został wydany tylko na DVD, a jak już się pewnie domyślacie, była to produkcja ze Stevenem Seagalem pod tytułem "Dangerous Man". Podejrzewam, że gdy film zostanie wydany w Polsce, jego tytuł będzie mnie więcej taki: "Shane - facet poza prawem", czy coś w tym deseniu.

"The Perfect Sleep"... tytuł jest adekwatny do emocji towarzyszących podczas oglądania. Tzn. nie chcę być zbyt okrutny dla czyjejś pracy, 20 minut jeszcze można z godnością wytrzymać, ale kolejne minuty, to po prostu męczarnia. Wszystko się ciągnie jak guma Turbo i niesmak pozostawia taki sam jak ona. Dla tych co nie usnęli (lub nie usną) podczas oglądania tego tytułu, należy się wielka pochwała, zatem składam już gratulacje z tego miejsca.

Główna rola filmu, to "bardzo znany" aktor: Anton Pardoe. Człowiek, którego bym obsadził najwyżej w roli Horacego w serialu "Dr. Quinn".

Jestem o tym przekonany, że widzowie, którzy obejrzeli "Ink" podzielą się na dwa obozy i to jeszcze zanim dotrą do końcowych liter z obsadą filmu. Możliwe, że trafią się jakieś jednostki, które ocenią film na "średni", jednak zdecydowana większość opowie się albo za filmem wspaniałym, albo za totalnym kiczem.
Ja jako widz znudzony schematami i hollywoodzką impotencją na produkowanie zaskakujących filmów, jestem jak najbardziej w obozie rebeliantów czyli tych głosujących za "filmem wspaniałym".

Nie marzyło mi się, że w tym roku zostanę jeszcze tak pozytywnie zaskoczony. Cieszę się, że w ogóle film wpadł w moje łapska, gdyż światowa premiera odbyła się na początku 2009 roku, a Polska nie nastąpiła nigdy. Dlaczego?

Obecnie wszystkie filmy z gatunku kina akcji niestety zgubnie dążą tylko do jednego. To „coś” można chyba nazwać przerostem formy nad treścią, czyli nadkładaniem efektów wizualnych nad fabułę i przekaz. Wszystkie te filmy popisują się coraz to lepszymi „wypocinami” super mocnych komputerów, które prezentują domniemany świat przyszłości. W tego rodzaju kinie niestety nie uświadczymy niczego innego jak odmóżdżającymi, stale powielanymi schematami wałkowanymi i odgrzewanymi tyle razy, że choć przedstawione w coraz to nowocześniejszy sposób, nudzą widza jak diabli. Podczas oglądania tego filmu nie uświadczycie absolutnie nic nowatorskiego, czego nie można znaleźć w produkcjach z przed kilku lat.

Okres wakacyjny sprawia, że człowiek wpada w stan rozleniwienia, w którym większy wysiłek intelektualny czy fizyczny jest grubo nie wskazany. Niestety nie każdy ma okazję odpocząć na swój wymarzony sposób. Zazwyczaj nasz urlopowy czas, za sprawą wielu czynników, zostaje skrócony do minimum. Takim właśnie osobom pozostaje wykorzystywać dobrodziejstwa najbliższego otoczenia. Wiadomo, że nic nie zastąpi solidnego odpoczynku, jednak jakoś trzeba sobie radzić. Ja, zważywszy na obecny kryzys, odpuściłem sobie tegoroczne wojaże, a wolny czas poświęciłem bogatemu repertuarowi filmowemu, w szczególności proponowanemu na DVD. Jednym z nich jest, wywołujący w Polsce spore kontrowersje, amerykański dramat wojenny „Opór” (dystrybutor Monolith Video).

Główny bohater, Nick Grant (Chris Evans) posiada telekinetyczne zdolności, które są przyczyną jego kłopotów - rządowa agencja zwana Wydziałem zaczęła się nim interesować. Wydział tropi osoby obdarzone niezwykłymi mocami w celu wzmocnienia ich i następnie wykorzystania dla własnych celów. Jak dotąd plan był nie do zrealizowania, aż do dnia w którym pewna kobieta przeżyła eksperyment i następnie uciekła. Wydział za wszelką cenę będzie chciał dotrzeć do uciekinierki, ale na drodze stanie Nick oraz jego nowa, tajemnicza koleżanka Cassie Holmes (Dakota Fanning).

Zastanawialiście się kiedyś jak narodził się Wolverine? Czyli skąd posiadł swoje moce i dlaczego jest taki jaki jest? Nie? No to znaczy, że wszystko z wami jest ok. Jeśli tak, bo wtedy musicie stanąć przed lustrem i powiedzieć sobie: "Jestem fanem komiksów Marvela" i nie ma przecież w tym żadnego wstydu.

W komiksach nigdy go nie było, gorzej jak reżyserzy, producenci i scenarzyści zmówili się i zaczęli przenosić je do świata kina. Raz wychodziło tragicznie, raz tak sobie, a czasem zdarzało się nawet świetnie.

"The Spirit" ma dobre wejście. Na początku jest narrator, wartka akcja i sylwetki głównych bohaterów. Nie da się odmówić komiksowego nastroju. Przyznam się, iż tego komiksu akurat nie miałem okazji dzierżyć w dłoniach, ale po obejrzeniu całego filmu mogę tylko żałować. Zamiast serii "Transformers" czy "Spiderman" mogłem wybrać coś poważniejszego, jak np. komiks Willa Eisnera. No ale cóż poradzić, człowiek młody był i głupi.

Główni bohaterowie to nie byle kto. W roli głównej czyli zamaskowanego (ale tylko odrobinkę) bohatera: Gabriel Macht. A następnie Samuel L. Jackson, Scarlett Johansson oraz Eva Mendes. Mniam.

Szkoda czasu i pieniędzy. I na tym w sumie recenzja może zostać zakończona, a Ty drogi czytelniku kliknij w inną recenzję. Ja jednak chwile zostanę i opiszę krótko tą maszkarę, bo pozytywów w tym tytule naprawdę nie znajdziemy. Oczywiście na siłę zawsze można coś wymyślić, ale nic nie uratuje najnowszej części Punishera od totalnej zagłady wśród widzów i krytyków.

"Punisher: Strefa Wojny" to już trzecia część serii, która rodzi się w dość niesystematycznych odstępach czasowych. W pierwszej części z 1989 roku główną rolę zagrał ówczesny bohater filmów kina akcji - Dolph Lundgren.

Przydzielając gatunek filmowy do "Transportera 3" zastanawiałem się pomiędzy filmem akcji, a filmem science-fiction. Ostatecznie obstałem przy tym pierwszym, ale nie była to decyzja prosta. Tak, najnowsza część przygód Franka Martina(Jason Statham) balansuje pomiędzy realizmem, a totalną fikcją. O ile na poprzednie części przymykaliśmy oko, to obecne wyczyny Franka, przebijają takie filmy jak seria Bonda, czy trylogia "Mission Impossible". Należy tylko dodać, że to wcale nie wychodzi temu filmowi na dobre.

Scenariusz jest jak zawsze ten sam, więc nie będę się tutaj rozwodził. Nasz tytułowy transporter, otrzymuje przesyłkę i musi ją przewieźć w ekstremalnych warunkach z punktu A do punktu B.

"W sieci kłamstw" to już piąta produkcja reżysera Ridleya Scotta w której zagrał aktor Russell Crowe. Inne tytuły to "Gladiator", "American Gangster", "Dobry rok", i "Nottingham". Jak widać obaj panowie przypadli sobie do gustu i potrafią tworzyć naprawdę ciekawe filmy, które nie mają problemu, aby zarobić na siebie w kasach kinowych.

Ten thriller akcji toczy się głównie na Bliskim Wschodzie. Inteligentny szef CIA Ed Hoffman (Russell Crowe) siedząc głównie w swoim centrum dowodzenia w USA kieruje akcją, która ma na celu schwytania groźnego terrorysty. Wraz ze swoim najlepszym agentem Rogerem Ferrisem (Leonardo DiCaprio) chwytają się najbardziej niebezpiecznych metod, aby dostać się do liderów Al-Kaidy.

Złodziej z doświadczeniem (Morgan Freeman), rekrutuje młodszego od siebie złodzieja (Antonio Banderas) do wielkiej roboty - kradzieży drogocennych klejnotów. Owe klejnoty należą do rosyjskiej mafii, więc oczywiście nie jest łatwo. Ale cóż z tego, w końcu duet fachowców czyli młody duchem, energiczny Gabriel oraz rozsądny i inteligentny Ripley poradzą sobie w najtrudniejszych warunkach.

No właśnie... wszystko idzie tak prosto, że widz sam zastanawia się czy nie oskubać jakiegoś banku czy milionera.

"Hell Ride" zdobędzie popularność dzięki producentowi - Quentin Tarantino. Nie ma co do tego wątpliwości, że jest to genialny reżyser. Przy "Hell Ride" trzeba jednak trzymać dystans, bo reżyserem jest kto inny. Za wyreżyserowanie filmu zabrał się koleżka Tarantino, niejaki Larry Bishop. I choć ewidentnie naśladuje styl Quentina oraz jego upodobania do filmów z lat 70, czyli tzw. klasy B, to nie wpływa to absolutnie na odczucia jakie nami targają podczas projekcji.

Najważniejszą informacją jest to, że film nie jest dla wszystkich. W USA "Hell Ride" miał już premierą na początku 2008 roku, więc dziś już doskonale wiemy jakim echem się odbił ("przeciętniak").

Francusko - kanadyjski mini serial nastawiony głównie na akcję. Tak można określić "XIII: The Conspiracy", tytuł, który ma swoje korzenie w komiksie. Twórcy uraczyli nas dwoma częściami , które mają po 120 minut, więc jeśli ktoś ma zamiar obejrzeć je za jednym razem, proponuję zaopatrzyć się w talerz kanapek i coś do popicia.

Ten film będzie miał albo stanowczych przeciwników, albo zapalonych miłośników. Trudno mówić o nim "film klasy B" , bo tak naprawdę jest to film klasy F, a może nawet G. Jedni nazwą go totalnym kiczem, a inni dziełem ze stylem jakiego już nie znamy. Jedni potraktują go jak totalne zero, a inni będą chcieli wyszukać w nim przesłanie, którego nie uraczymy w innych produkcjach.
Prawda jest taka drogi widzu, iż nie będziesz miał swojego zdania zanim nie obejrzysz tego... "czegoś".

"The Machine Girl" zdobył już ogromną popularność poprzez same zwiastuny, zanim film można było obejrzeć na ekranach kin.

W tytułową postać wcielił się Mark Wahlberg i w sumie nic mu nie można zarzucić. Ale całemu filmowi bardzo wiele. "Max Payne" to ekranizacja gry komputerowej, wydanej w 2001 roku czyli dość dawno temu. Dopiero po 7 latach, reżyser John Moore postanowił nakręcić tą produkcję. Szczerze powiedziawszy - mógł sobie facet darować.
Fanów gry od razu odstraszę i powiem, że film nie jest ściśle związany ze scenariuszem tej pierwszej. Niby wątki te same, ale jednak inaczej opowiedziane co akurat na dobre filmowi nie wyszło.

W 2001 roku powstał naprawdę wciągający i trzymający w napięciu film pod tytułem "Za linią wroga" (Behind Enemy Lines) z Owenem Wilsonem i Genem Hackmanem w rolach głównych. Nie wiedzieć czemu, ktoś się pokusił 5 lat później nakręcić część drugą tej produkcji co zakończyło się okrutnym fiaskiem.