Odwaga? Nie dzisiaj. Rodzina? Tylko na zdjęciu. Kłamstwo? Zawsze usprawiedliwione. Miłość? Dla mięczaków. Czy życie nie WYMYKa nam się spod kontroli? Czasami trudno zapanować nad naszym życiem, tak samo, jak nad rozpędzonym samochodem. Czasami nasze życie, rozpędza się do tego stopnia, że nie potrafimy racjonalnie myśleć i wyhamować. Dwaj bracia, jadą samochodem. Brawurowa jazda cudem nie skończyła się wypadkiem. Ale nie jest to "happy start". Później dzieje się tylko gorzej.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych i na początku następnej dekady w polskim kinie królowały gangsterskie komedie: Kiler, Chłopaki nie płaczą, Poranek kojota. Potem przyszła kolej na komedie romantyczne, a gangsterzy trochę spadli z piedestału. Jednakże w 2007 roku udało się wyprodukować obraz, który trafił do kin, a mający na celu ukazanie kulisy mafii pruszkowskiej. Efekty można podziwiać w filmie Świadek koronny. Niestety, mimo że hasła reklamowe obwieszczają, iż opowiedziana historia została zainspirowana faktami, to właśnie najbardziej brak temu obrazowi autentyczności.
Andrzej (Robert Więckiewicz) i Siejka (Krzysztof Stroiński), agenci służb specjalnych, planują misterny międzynarodowy przekręt. Stawką są grube pieniądze i tajne dokumenty. Żeby zrealizować intrygę, potrzebują odpowiedniej kobiety – wciągają więc do akcji niczego nie podejrzewającą Annę (Joanna Orleańska). Nieoczekiwanie między Andrzejem i Anną wybucha gorące uczucie. Niestety kobieta odkrywa, że jest tylko pionkiem w grze bezwzględnych agentów.
Ciężko ten film zaklasyfikować czy to do komedii, jakim w założeniu miał być bo jest może ze dwa, trzy gagi, może nawet nie gagi a zdania, które śmieszą a nie cała sytuacja czy też może do horroru, ponieważ rzecz się dzieje wśród wampirów.
Podejrzewałem, że choć może będzie trochę elementów horroru komediowego ot chociażby z filmów Mela Brooksa ale też pudło. Obsada podobna do "Ile waży koń trojański", komediowość miała niby być zagwarantowana dzięki aktorom podebranym z Show Majewskiego znowu pudło.
Jeszcze nie ucichły echa znakomitego „Rewersu” Borysa Lankosza a ponownie polski twórca wtrąca nas w czeluście komunistycznej Polski z wszechobecną bezpieką. Jan Kidawa-Błoński podejmując w swojej „Różyczce” ten trudny temat, próbuje zobrazować niechlubną, nie do końca rozliczoną część naszej historii obtaczając ją miłosną tragedią. Mnogość takich filmów w ostatnim czasie powoduje u mnie nieodparte wrażenie, iż nasze kino zaczyna namiętnie odgarniać stwardniałą skorupę tego systemu represji.
